Segililer günü sürprizi

14 Şubat 2009

Saat 8.30…

Bugün Cumartesi tatil, uyu hadi! Eyvah! Geç kaldım. Bugün seminer vardı…Apar topar giyindim çıktım. Hale ile buluşacaktık. Koş Merve!

Konferans salonunda uyukluyorum. Otuz kişiyiz… Salon küçük. Uyusam çok belli olur. Zaten uyuyamam, konuşmacı gözümün içine bakıyor. Aman Allah’ım saat ikiye kadar buradayız… Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyor, hava kapalı ve uykusuzum.

Neyse çıktık okuldan. Nasıl da yağıyor.Gök mü delindi ne?

Çok soğuk hava…Eve geldiğimde donmuş ellerimi, ayaklarımı ısıtıyorum. Mayışıklığımın yanına uykusuzluğum ekleniyor. Sonuç belli elimde İskoç battaniyemle, uyuyakalıyorum. Telefonu sessize aldım, akıbetimi tahmin ettiğim an. İyi yapmışım.Bir güzel uyudum.
Uyandım, perdeyi araladım.Rüzgar balkonumun önündeki ıhlamur ağacımın dallarını dövüyor.Ağacım ağıt yakan yaşlı kadınlar gibi sallanıyor.Çiçeklerim mutsuz rüzgarın hoyratlığından…

Başım çatlıyor, bir kahve beni kendime getirir(tabi ki Türk kahvesi) Kahvenin kokusu beni daldığım düşüncelerden uzaklaştırıyor.Bayılıyorum, ağacımı izleyerek kahve içmeye…Başımın ağrısı geçti. Geçen sene bugünün bir anlamı yoktu. Vardı ama, yoktu…Ne komik…

Zil çaldı.Kapıdaki görüntü şu şarkıyı aklıma getiriyor:

“Ellerimde çiçekler, kapında sırılsıklam(gerçekten sırılsıklamdı)görürsen bir gün şaşırma!” dese de şarkı, şaşırıyorum çünkü, kapıdaki babamdı…Otuz iki yıllık

evliliğinde anneme -kızları olarak unutturmadığımız sürece- çiçek alıp gelmeyen babam; benim Sevgililer Günü’mü kutluyor elinde çiçeklerle.Basıyorum kahkahayı... Canım Babacığım!Sen bir tanesin.Annem duymasın.Kavga çıkar : )

Seni çok Seviyorum…