Şehit düşen kuzucuklarımıza selam olsun.

Geçen yıl da bu zamanlarda da yazılmıştı şimdi de yazılıyor. Güney Anadolu'da PKK'ya karşı şehit düşen askerlerimiz hakkında Türk Milletinin feryat edercesine yazılan bloglar. "Yeter artık, YETER!"

Ama yetmiyor. Gerisi geliyor. Geçen sene ve aradan geçen 1 yıl sonra tekrar hayince saldırırlar.

Onca şehit.

Onca şehit anaların "Oğluuuuuuum" diye haykırışları.

Dün sabah haberleri TV'den izlerken içim kalktı.

O evlatları yetiştirmek kolay mı? Vatanı için git askerde canını ver diye mi o evlatları büyüttük onları.

Erkek evladı olan her Türk ailesi evladı 20 yaşlarına geldiğinde büyük şenlikler içersinde askere yollarlar. Büyük ümitlerle dönmesini bekler. Askerden geldikten sonra baba mesleğini ele alacak ya da herhangi bir fabrikaya girecek hayata atılacak. Para kazanacak ve uygun bir aile kızı ile evlendirilecek. Belki de kanından olan torununu eline alacaktır. Tüm hayali hep bunu içindir.

Belki de o ülkesinin faydalı bir evladı olması için değişik kademelerde çalışacaktır.

20 yaşlarında hayatının verim alabileceği yaşlarda onları askere yollamak... "Vatan sağ olsun" diyebilmek... Her aileye nasip olmaz. Ne mutlu ki böyle düşünebilene.

Ama ne ar ki gözümüz gibi büyüttüğümüz o evlatlarımızı gözümüzün önünde toprağa veriyoruz.

Neden ki. Kaç yıldır PKK yok ediliyordu.

Hani geçen yıl kış aylarında büyük operasyon yapılmıştı.

Hani onca PKK'lı öldürülmüştü.

Bunun gerisi ne zaman sona erecek acaba.

Demek ki birileri bunlara yardım ediyor.

Ben bu noktaya dikkat etmek istiyorum. Bunca PKK'lı yok edilse bile, kolu kanadı kırılmış olsa bile yine karşımız da dimdik ayakta. Toparlanıp yine saldırıya geçiyor ve onca askerimizi yok ediyor.

Acaba kimler yardım ediyor?

Eğer o yardımlar kesilsin o PKK askerimizin karşısında cirit atabilir mi?

O anaların kuzucuk evlatları toprağa gider mi?