Şekerli karşılama

Otuz, yirmi, on derken iki gün kaldı ramazan-ı şerifi yolculamaya. Valla ben huzur dolu bir ay geçirdim. Allah’a şükür yapabildiğim kadar ibadetimi yaptım. Ama oruç tutamayanlara da saygı duydum olması gerektiği gibi. Fakat bu sene o kadar baskıcı bir toplum haline geldiğimizi gördüm ki üzüldüm.

Bir arkadaşım dayanamadığı için tutamadı bazı günler. Koskocaman adamlar adeta hesap soruyorlar niye oruç tutmuyorsun diye. Bir insan oruç tutuyorsa kendine tutar. İbadetin karşılığını hesap zamanı zaten alacaksın be adam. Bu onunla Allah’ın arasında ki mesele… Ne karışılır bu mevzuya ne de karıştırılır benim bildiğim. Ayrıca bayanlar muayyen günlerinde de oruç tutmazlar. Bunu bu kadar yozlaşmış hale getirmenin ve insanları utandırmadın mantığını hala anlamış değilim. Ben de oruç tuttuğum için mutlu oluyorum fakat bazıları oruç tuttukları zaman mutlu olmanın yanında adeta ayrıcalık istiyorlar. Hiç hakları yokken üstelik.

Bazı vatandaşlar da sinirli oluyor oruç tuttuklarında. Hiç kimsenin kimseye sinirlenme gibi bir lüksü de yoktur. Çok afedersiniz bunları bilemeyecek kadar mı cahil bir halk oluverdik, ya da bilerek birbirimizin damarına basıp, üzmekten mi keyif alıyoruz. Bırakalım artık başkalarında kusur bulmak için debelenmeyi kendimize bakalım. Yapılan iyilik mükâfatını bulmaz, iyilikten sayılmaz bu şekilde.

Şikâyet etmeyi bırakıyorum ben de gelecek olan şeker gibi bayramımızdan bahsedeyim. Bu bayramda annem ve kardeşim memlekette olacak. Biz babamla evdeyiz. Gerçi ayrı ayrı takılır gezeriz. Babam her zaman izni bol bir ebeveyn olmuştur. Çok istediğim bir yere gideceksem babamdan izin alırım hep. Annem başlar mırın kırın etmeye bilirim. Bu bayramda arkadaşlarıma vakit ayırmayı düşünüyorum. Babam da öyle yapar karışmayız etlisine sütlüsüne birbirimizin.

Nerde eski bayramlar meselesine gelecek olursak; insan sağlıklı, huzurlu olursa; maddi durumunda çok problem yoksa önümüzdeki bayramlar da güzeldir. Gerçi toplum olarak maddiyat kanayan bir yara olmuş ama umudumuzu yitirmeyelim, karamsarlığa sürüklenmeyelim şimdi bundan da bahsedip.

Benden bir yaş büyük bir ablam vardı. (On yedi yaşında kan kanseri teşhisi kondu ve 2002 yılında ablamı kaybettik.)Aramızda bir yaş fark olduğundan bizi küçükken ikiz zannederlerdi. Bayramlarda elbisemiz, pabuçlarımız ve çantalarımız aynı olurdu daha bir birbirimize benzerdik. Renk renk tokalarımız bile aynı olurdu. Böyle cıvıl cıvıl kız çocuklarını göreceğim için çok sevinçliyim. Sanki ablam o kız çocuklarının arasında kapımıza geliyor, minik elini uzatıp şeker istiyor bizden. Bu çok değişik, tarifi yapılamaz bir duygu benim için.

Allah ramazanı başkalarını yargılamayıp, oraya buraya saldırmayıp kendileri için idrak edenlerin ibadetini kabul eylesin ve bayramda da şeker verenleriniz, ziyaret edecek yeriniz ve ziyaretçiniz bol olsun. Sevdiklerinizle güzel bir bayram diliyorum.