Sen gri oldun, ayrıldık!

Yok artık...

Bende sevgin yok! İstemedim böyle olmasını, istemedim kalplerin ayrılmasını. Düşüncelerimizin ayrışmasını ben istemedim. "Kim istedi" diye sorma! Yorma beni n'olur...

Biz hep aynı renktik, biliyorsun. Sen maviyken ben de mavi; sen yeşilken ben de yeşil...

Sen bazen gri oluyordun: Ne olduğun, hangi renge çalacağın belli olmuyordu bazı zaman. Sen gri olduğunda ben ya beyaz ya da siyah oluyordum. Çünkü ben gri olmayı sevmiyordum. İşte anlaşamadığımız tek renk oydu. Sen her zaman siyahla beyazı birbirine karıştırıyordun. Yan yana durabilirlerdi oysa. Herkes de görürdü siyahın koyuluğu ile beyazın saflığının arasındaki farkı. Ama sen birbirine zıt bu iki rengin arasındaki farkın bu kadar net gözükmesini istemiyordun.

Siyah olmak sana ağır geliyordu. O rengi kaldıramayacağın için olsa gerek. Çünkü siyah olabilmek her babayiğidin harcı değildir. Kötülüğüne değil, siyah katılığın simgesidir bana göre. Bir de siyah düşünce vardır, her şeyin önce kötü tarafından bakmayı bilmek. Karamsarlık değil, kararlılık, gözü kara derler ya hani, işte ondan.

Beyaz olmak da istemiyordun. Çünkü beyaz olamayacak kadar ebruliydin. O kadar çok renge bürünmüştün ki hangi rengi silip de beyaz olacağını bilemiyordun. Ayrıca beyaz olmak kadar, beyaz kalmak da zordur ve sen bunu bildiğin için o rengi aklından bile geçirmiyordun.

İşte bütün bu sebeplerden dolayı seninle anlaşamadık. Sen maviyken ben de mavi; sen yeşilken ben de yeşil; toz pembe de oluyorduk unuttun mu? Hayata toz pembe de bakabiliyorduk.

Sen gri dahil her renge bürünebildin. Kusura bakma, ben gri olamıyorum. Gel sen bana uy, ya siyah ol ya beyaz. Olamazsan gri kal, hayat toz pembe değil, hava ayaz...

Biz aynı renktik, her renge birlikte bürünebildik. Bir gün sen gri oldun!.. İşte o zaman ayrıldık.