Sen hiç ağlama barış

Güneşli bir günde

Ankara Tren Garı önünde

El ele, kol kola halaylar çekilirken

Ve ölüm hiç akılda yokken

Koskoca bir barış bombalandı

Gençlik Parkı yakınında...

Kana bulandı yıldızlar insanların gözünde

Parçalandı güneşin elleri mavi göğün altında

Havada asılı kaldı barışın gencecik bedenleri

Mahşerin tam da ortasında, sele döndü gözyaşı

Titredi yaralı yüzünde barışın dudakları...

Toplanırken Ankara Tren Garı önünde

Daha iyi bir Türkiye

Daha iyi bir yaşam

Demokrasi ve laiklik için

Savaşa hayır, barışa evetti sloganları

Ama suç sayıldı barışın haykırışları

Ankara Tren Garı önünde

Haksızlığa isyan...

Ey zalimler,

Yüreklerinde zulmün tohumunu sulayanlar

Kötülüğün, acımasızlığın kanını emerek yaşayanlar

Karanlığı seven, aydınlığa kurşun sıkanlar

Öldürmeyi marifet sayanlar

Gün gelecek, toz-toprak olacaksınız tarihin sayfalarında

Taşlara yazılırken kirli emelleriniz

Ve hiç olmayan vicdanlarınız

Çürümüş olacak yanık bedenleriniz...

Ey, insanlığı ve dini

Ve barışı inkar eden

Ve onu öldürmek isteyen savaşın temsilcileri

Ey, karanlık yüzlü yaratıklar!..

Yazdan, kıştan, bahardan

Gökte uçan kuştan

Daldaki yapraktan

İnce ince yağan beyaz kardan

İnsanca yaşamaktan, kardeşlikten

Zarar gelir mi kimseye?

Niye korkuyorsunuz barışı büyütmekten?

Niye kaçıyorsunuz barışı alkışlamaktan?..

Rukiye Çelik

Ankara/13 Ekim 2015