Sen kendini biliyorsun!

Rüzgâra göre değişiyoruz, poyrazda başka bir adam, lodosta başka bir kadın...

Ayna değişiyor da aynada gördüğümüz yüz değişmiyor oysa! Saçlar uzuyor, zaman kısalıyor, an; kelebek!

Komşunun meyve ağaçlarında, maçın en güzel yerinde patlayan plastik topunda, gelincik şurubunda, papatya falında ve de cebimize doldurduğumuz gazoz kapaklarında aklımız, sahi bir de insan koleksiyonu yapıyoruz; iyiler, kötüler, arafta kalanlar... Laf aramızda araf diye bir şey yok, fırsatını bulduğunda her insan kötüdür, mesele; kimin daha kötü olduğu...

Kendi attığımız oltaya geliyor, oyunun en güzel yerinde ebeleniyoruz, kuşağımız kopuyor, yanlış yazıyoruz, hadi düzeltelim, bir bakıyoruz silgimizi kaybetmişiz..."S" harfini boş ver ilgi kaybolunca, benzerlerinin peşine düşüyoruz. Onun gibi gülsün, Onun gibi ağlasın, olur mu lan? Adı üzerinde "benzer" işte, benzediğinin farkında değil üstelik, sen o sanıyorsun, o kendine münhasır...   

Seni seveni sevdiğinin yerine koyuyorsun onu diyorum, mecburiyetten hani!

Garanticilik de var tabi.

Gelecek korkusu.

İlle de biri olsun yanında, televizyon gibi; ses olsun, tüm odaların ışıkları açık kalsın, orada dursun, ihtiyaç anında camı kırar mısın, buğusuna işaret parmağınla kalp mi çizersin?

"Karanlıkta herkes birbirine benziyor" deniyor, deneyip yanılıyorsun ya, o hesap!

Gece lambası yok yok daha çok idare lambası.

Rüzgâra göre değişiyoruz, poyrazda başka bir adam, lodosta başka bir kadın...

Sen kendini biliyorsun!