Sen neymişsin 1 Mayıs

Hepimiz, gerek basının, gerekse yetkililerin uyarıları ile öyle bir 1 Mayıs’a hazırlandık ki demeyin gitsin. Çocuklarımıza, gençlerimize, o gün işi olup ta evden çıkacaklara daha yaşlı olanlar bir dolu ikazlarla günü zehir etme noktasına getirdik, kendimiz de geçtik TV nin karşısına felaket tellalı gibi beklemeye başladık. Ben bile bu ruh hali içine istememekle, isyan etmekle birlikte, şimdi orada, onlarla olmak gerekirdi hayıflanmaları ve günah çıkarmaları eşliğinde girdi, aynısını yaptım.

Televizyonu izlerken de geçmişi hatırlamadan edemedim. Toplantılarımızın sonrasında küçük gruplar halinde isteyenlerle Ada’da gezinti, isteyenlerle Çamlıca, Küçüksu ve Beykoz çayırlarında piknik çoluk çocuk neşe içinde geçirilen 1 Mayısların resimleri hala albümlerimde duruyor. Bir yandan bu hayaller diğer yandan felaket beklentisi içinde bir de baktım ki insanlar pek de güzel kutlamalarını, anmalarını yapabiliyorlarmış, rahat bırakılınca. Bir zamanlar olduğu gibi. Yeter ki bizler, karşımızdakileri potansiyel sorun gibi görmeyelim. Aslında ben diyorum ki, makul sayı üzerinde bu kadar durulmasa idi, o ara sokaklarda olan olaylarda olmazdı. Çünkü her şeyi oyun gibi gören, tarihlerini incelemediği için, bir zamanlar akranlarının, nasıl kandırıldıklarını bilemeyen bu zavallı çocukları, topluluk kendiliğinden içlerinde barındırmazlardı.

Baktım da o gençler, hiç amaçsız, anlamsız bir hırsla önlerine çıkan, güçlerinin yettiği, ellerinin uzandığı her yeri hırpalıyorlardı. Bunun hiçbir görüş ve istekle bağlantısı olamaz. Sormak isterdim onlara bu yaptıklarının onarımı için kullanılan paralar kimden çıkıyor ve çıkacak. Analarından, babalarından, çalışıyorlarsa kendilerinden. Yani, haklarını savundukları insanlardan. Oysa ben bu gençlerden, daha sakin, daha aklı başında olup, onlardan beklenilenin tam tersi bir davranışla, devlete, kendilerine inanmayan, güvenmeyen kurumlara iyi bir ders vermelerini beklerdim. İşte o zaman savundukları fikirlere uygun insanlar olurlardı.

Ben iyimser bir insanım. Yanlışın, şaşırtmacanın, kışkırtmanın bir gün farkına varacak, doğru yolu, hem kendileri, hem de memleketleri için bulacak ve uygulayacak olan bu gençlere inanmak istiyorum.

Bir gün korkmadan, uyarılmadan, sokaktaki çocuğumdan, torunumdan, insanımdan endişelenmeden 1 Mayıs yaşamak istiyorum. Memleketim bir zamanlar halkının, emekçisi, işçisi, çoluk çocuğu ile baharın gelişini bir arada kutladığı bayramlar da yaşamıştı.

Ne zamana kadar mı?

Düşmanları, bu inanılmaz güzelliği, kardeşliği ve millet olma halini kıskanıp bozuncaya kadar.