Seni tanımadan önce sevmiştim

Yıllar boyu gözlerimi yıldızların parladığı uzaklara dikip sordum kendi kendime: Sen şimdi nerdesin, nerdesin diye? O zaman seni tanımıyordum, daha görmemiştim gözlerini, henüz tutmamıştım sıcacık ellerini ama biliyordum sen gerçektin ve bir yerlerde nefes alıp veriyordun. Yaşıyordun... Kendimi en yalnız hissettiğim zamanlarda sığındığım bir hayal, bir umut değildin sen biliyordum. Bunu vücudumun her zerresinde hissediyordum.

Çok büyük hayal kırıklıklarım oldu daha önce. Sen olduğunu sandığım insanlar kalbimi taşlara atıp porselen bir vazo misali parçalara ayırdılar. O parçaları toplayıp kalbimi eski haline getirmem çok zor oldu. Ama başardım. Çünkü mantığımla değilse bile sezgilerimle biliyordum, sen gerçektin ve bir gün hayaller ülkesinden çıkıp yanıma gelecektin.

Sonra hiç ummadığım, beklemediğim bir anda gözlerimi uzak yıldızların ışığına dikerek aradığım prensimi, seni karşımda buldum. Görür görmez tanıdım seni. Sende beni tanıdın biliyorum. Daha ilk karşılaşmamızda bana sevgiyle bakan gözlerinden anlamıştım tanıdığını. O günden beri canım sıkıldığında, hayata ve getirdiklerine karşı öfke duyduğumda, adaletsizlikle ve acıyla karşılaştığımda kendimi eskisi kadar güçsüz hissetmiyorum; çünkü hayatın acımasız fırtınaları beni önüne katıp savurduğunda sığınacak güvenli bir kucağa sahip olduğumu biliyorum.

Kronik karamsarlığım zaman zaman ayyuka çıksa da, ne kadar büyük bir hazineye sahip olduğum gerçeği aklımdan hiç çıkmıyor. O gerçeği anımsamak, içimdeki umut ışığını her daim canlı ve sımsıcak tutuyor.

Yıldızların ötesindeki uzak ülkeye gözlerimi diktiğimde, senin çehreni aramıyorum artık. O yıldızların ışıklı bedenlerini gözlerimde mutluluk gözyaşlarıyla, inançla izliyorum ve yıllar önce seni tanımadan sevdiğim zamanlar geliyor aklıma gülümsüyorum.

Blog resim: http://denizim.by.ru/images/love28yb.jpg