Senin gidişinle zaman durdu ve iki yıl sanki hiç yaşanmadı.

Sensizliğin üzerinden bir yıl daha geçti . Sanki yokluğunda geçen zaman dilimi hiç yaşanmadı ve bizi terkettiğin o günden beri senden bir iz bekliyoruz.  

Sensiz her şey aynı herşey eksik...Ne günün önemi kaldı ne de geleceğin..Hepimiz birbirimize destek olmak amacıyla dayanma gücü vermeye çalışsak da aslında hiçbirimiz sensizliği kabullenemedi. Zaman zaman kendimizi kandırsak da (ya da kandırdığımız yalanına inansak da )herşey boş her şey anlamını yitirmiş.  

Çok sevdiğin denizin kenarına her gidişimde gözlerim uzaklara dalıp sizleri ne kadar özledğimi düşünüyorum.Sana ve anneme dalgalarla, süzülen martılarla selam gönderiyorum.  

Bazen süzülen martının bir kanadında annemi bir tarafında seni görür gibiyim.Bu bir teselli ya da benim oyunum ve ben çaresiz her anımda bu oyunu oynuyorum..  

Gökyüzünü kaplayan gri bulutlarda seni görmeyi düşlüyorum.Fakat sen yoksun...O zaman anlıyorum ki uçsuz bucaksız evrenin çok uzağındasın. Elimi uzatsam sana .yetişemeyeceğimi biliyorum fakat kabullenemiyorum.  

Bazen de etrafımda uçuşan kelebeğin sen olduğunu düşünüyor, yanımdan uzaklaşmanı hüzünle izliyorum..  

30 martta (kısmetse eğer) yine senin yanında olacağız. Buz gibi mezar taşına sarılıp sensizliğe isyanlarımızı yine gökyüzüne gönderecek gözyaşlarımızı özgürce bırakacağız..  

Dünyamızdaki değişimler ve hislerimin çağrısı sanki hasretinin yakında son bulacağı ve senin o erişemediğimiz uzaklığında yakında buluşacağımız..  

Belki de kavuşmak vakti yakındır..  

Kim bilir..