Senin tüyün iri kızım

Hayat çok üzerime geliyor bu sıralar anneciğim… Üzüyor beni yine … Nasıl bir baskı var üzerimde anlatamam, anlatıp seni de üzemem. Tansiyonun yükselir sonra, şekerin çıkar. Başımda bir ağrı … Göz altımdan başlayıp omuzlarıma doğru inen sızılı ağırlık… Aspirin verirdin şimdi yanımda olsan… Sarmalardın, kızardın o kaka insanlara…

Kibariye yanık yanık söylüyor radyoda…

“Eller kadir kıymet bilmiyor anne

Senin kadar kimse seviyor anne”

Kirpiklerim ıslanıyor… Kimseler sevmiyor mu gerçekten. O yüzden mi durmadan uğraşmaları… Kıskançlık mı... Çekememezlik mi… Yok etmeme mi… Kimsesizlik mi…

“Senin tüyün iri kızım “ derdin, hatırladım yine.

Biliyorum yıldızımda hafif… Okuyup üflesene beni anne, kovsana o nurlu ağzınla üzerimdeki nazarları…

Burnumun direği sızlıyor…

Sıkışıyor yüreğim …

Canım acıyor…

Islak ıslak gözlerim …

Yanında olmak istiyorum…

Yaslamak başımı göğsüne ...

Kollarında uyumak…

Sıvazlamanı sırtımı …

Ninniler söylemeni…

Çaresizliğim diz boyu son günlerde… Bu yüzden belki de daha da arttı sana olan hasretim… Özledim anne şefkatini, süt kokunu, sıcaklığını… O koşulsuz sevgini… Nerdesin anneciğim, geliversen ya, yanıbaşıma…