Sensizliği yaşarken…

Sabahları uyanınca senle başlardı günüm, gözümü açıp ışıyan sabaha bakarken garip bir tebessümle seni düşündüğümü hisseder ve yüzümdeki gülüşümü kocaman yaparak ‘’ iyi ki varsın, ne çok özledim seni bir uyku saati boyunca…’’ diyerek esnerdim yatağımda.

Gerçekten nasıl oluyor da ben birkaç saatlik uykum dışında seni düşünmeden duramıyordum. O düşünemediğim zamanın sonunda da deli gibi seni özlüyordum. Oysa sürekli yanında değildin, belli aralıklarla görüşebilirdik, çok sık yanı başımda da olamazdın ama seni çok özlerdim. Aslında seni görmek değil seni düşünmeden tek bir anı bile yaşıyor olmak özlemime özlem katıyordu şimdi daha iyi anlıyorum.

Seni düşünmeye başladığım sabahın ilk ışıklarında, dilimde ki duam ise, ’’Allah’ım ne olur onsuzluğu düşündürme bile bana…’’ diye olurdu. Hem nasıl yapardım ki bunu, seni düşünmeden geçirdiğim birkaç saatte bile seni delice özlerken artık benim olmadığını bilmek nasıl bir kudretle yaşatırdı ki beni??

Yapamazdım…

Yapıyorum…

Artık sabahları uyandığımda yüzümde kocaman gülümseyişim ve içimde senle uyanmıyorum artık. Sensiz kalmak için değil, seni bir an önce unutup tekrar ben olabilmek için dua ediyorum Allah’a.

Yapıyorum ama, artık sensiz yaşamayı öğreniyorum zorda olsa…

Aslında öğreniyor muyum, yoksa zorluyor muyum onu da bilmiyorum.

Sensiz yapabiliyor muyum?Bilmiyorum…

Ama zorluyorum, olması gereken bu olduğu için zorluyorum.

Sabahları seni düşünerek özlemini bastırdığım günler şimdi ise yerini, seni düşünmek istemediğim halde, beni düşüncemde seni var etmeye zorluyor ve özlemini artırıp seni bana hiç unutturmayan günlere bırakıyor.

Yapıyorum gene de, sensiz yaşayabiliyorum.Yapabiliyorum…

Yada kendimi kandırmaya devam ediyorum…

Bildiğim ve varlığından emin olduğum tek şey var aslında ;’’sen hala, unutmaya çalışırken bile sabahları ilk düşündüğümsün…’’