Kendimi geri istiyorum!

Konuşmak istiyorum, içimden gelenleri anlatmak istiyorum ama kimseyi üzer miyim, bu söylediğimi yanlış anlarlar mı gibi kokular benimsemeden .Sadece söylemek istediklerimi haykırmak için, özgürce kendimi kasmadan konuşmak istiyorum.

Sinirlenmek istiyorum, sinirlenince ne kadar kırıcı olduğumu umursamadan, sonrasında o anda ‘’bunu da yaptın şunu da dedin’’ gibi kaygılarla kimseye hesap vermeden, içimdeki hırsımı kusarcasına sinirlenmek istiyorum.Bir şeyleri kırıp dökmek istiyorum ama sonrasında tamirini kimsenin beklemeyeceği, hesabını kimsenin sormayacağı kadar parçalamak istiyorum. Neye sinirlendiğimi bilerek ama gerçekten kızdığım için öfkelenmek istiyorum. Nedenini bilerek…

Ağlamak istiyorum, kimsenin teselli etmediği edemediği kadar çok gözyaşını sarf ettiğim, uzun ağlama nöbetleri geçirmek istiyorum.Başımı yasladığım omuzun sahibi beni teselli etsin istemiyorum, soru sorsun istemiyorum.

Gülmek istiyorum hala, ama kimse beni azarlayıp da gül dediği için gülmek değil.İçimden geldiği için, gerçekten mutlu olduğum için gülmek istiyorum, birilerinin gülmem gerektiğini hatırlattığı için veya beni güler yüzle görerek mutlu olacaklarını söyledikleri için değil.Ben gülmek istediğim için, içimden geldiği için güldüğüm gülüşlerimi geri istiyorum.

Haykırmak istiyorum, öyle çığlıklar atmak istiyorum ki kendi kulaklarımı bile sağır eden yüreğimin çığlıklarını atmak istiyorum.Ama kimse bağırma demesin, duymasın;duyanda bana sus demesin.

Konuşurken dinleyenlerin anlamadığını düşünmek, sinirlenince nedenini bilmemek, ağlarken sadece yaş döktüğünü düşünmek, gülerken başkaları için gülmek zorunda olmak, çığlıklarını seni kurtaracak olana duyurmadan bağırmak…Çok acı çook…

Kendimi istiyorum aslında!!!

Ama bendeki beni yitirdiğim zaman, uzun zaman önceydi…