Seremoni

Nedensiz bir yaşam yaşıyorum, ikilemsiz ve olabildiğince yalın her şeyin bildiğimden farklı olabileceğine,

bildiklerimin karşıma hep bir masal gibi çıkması belki de, bu şekilde düşünmeme, sebep

anlamaya çalıştıkça anlamsızlaşan, anlam için de anlam aramak veyahut, her şeyin tersini düşünmek,

belki de neden?.. sorusundan bir kaçış bu yada derinlerde ki kendimden, bir kaçış bilmiyorum.

sürekli inceleyen, türpüleyen, soran, bunların devamında... bilinenler bildikçe yalnızlaşan, acı çeken ben...

bir yatak seriyorum kendime hayır sanmayın ki, uyumak için uyumamak için yatağımın başına bir fenef,

koyuyorum... ışıkları bayaz sürekli sabahı hatırlatsın diye...

Nedensiz bir yaşam yaşıyorum bildiklerimden, azda olsa uzaklaşmak için,

SİYABEND"İ düşünüyorum XECE için çektiği çileyi... XECE"NİN göz yaşlarını hazin sonlarını

neden diyorum sonra kendi kendime, son hazin mi olmalı hep? hazin mi?

bir son olacaksa acımı çekilmeli, bunun için yada ölmeli mi? SİYABEND gibi

nedenlerimin içinde ki seni sana olan sensizliğimi... gecelere fener yakıyorum, ışıkları olan,

bana geceyi yaşatmasın diye ama biliyorum ki, gecedeyim, ne yapsam sendeyim...

Nedensiz bir yaşam yaşıyorum, nedenlerin için de kaybolurcasına, söz gelimi hayat perest v.b

düşlerimi aldatıyorum her seferin de önceleri gerçeğimi aldattığım gibi,

sana göçüyorum her sonbahar, yollarım çıkmıyor aşkına yollarım kesişiyor kendimle,

keşiş bir yalnızlık yaşıyorum sonra... çırılçıplak ve incitici... ve ay kokan bir yalnızlık

ben sensiz yaşıyorum, ne tuaf değil mi sensizliğe aşık oluyorum sensizliğin, alışkanlık oluyor bende,

ben ne olduğumu bilmeden.