Özgürlük...

Tek katlı bahçeli evlerin sokaklarında büyüdüm. Çocuklar geçerdi, sokağa bakan penceremizin önünden. Çocuklar öyle çoktu ki... Çocuklar öyle şen, öyle çocuk...

Badem ağacımız yalancı baharlara aldanır mart ortası çiçek açardı... Ya da bahara aldatırdı bizi.
Yıldızlar yeryüzüne çok yakındı ya da gökyüzü hiç biryerde yeryüzüne bu kadar yakın olmamıştı. Uzanıp tutabilirdiniz yıldızları... Aslanağzı, yıldız çiceği, akşam sefası açardı bahçemizde... Kasımpatı da olurdu mevsimi geldi mi?
Annem en çok menekşeleri severdi. Saksısında menekşeler, küpeli, arapsaçı... Çiçeklerini kıskanırdım çoğunluk, böyle şefkat gören çocuk yoktu sanki... Bahçe duvarına asılı bir kafes, kafeste dedemin kekliği, kınalı kekliği... Sonra bir de güvercin gelmişti, ben özgürlüğünü verdiğimde gökyüzü olmuştu, masmavi...

Kumrular hiç eksik olmazdı çatımızdan, penceremizden... Gugukcuk, ya da yusufcuk her neyse öterek söylediği, güne onların sesleriyle açardık gözlerimizi... Adımızı söylediğine inanırdık en çok, fısıldaşırdık kardeşimle, gülüşmeler, kahkahalara dönüşürdü. Bunlar aramızda bir sırdı.
Radyoda Türk sanat müziği, bazı gün türküler. Annemin ekmek kokusu... Kuzinede pişen patatesler... Pazar kahvaltıları... Mevsim bahar mı, kış mı? Mevsimlerin aynı sıcaklıkta geçtiği günlerdi...

Tek katlı bahçeli evlerin bahçelerinde büyüdüm. Toprağı keşfettim. Toprağın kokusunu, yağmurun bereketini, taşın gücünü, gülün dikenini... Özgürlüğü keşfettim, koştum, aradım, buldum...

Ekin tarlaları vardı, boş arsalarda boy atmış çimler. Taş duvar dolmadan sokaklar daha... Baharı haber veren sarı çiğdemler, papatyalar, gelincikler...

Çocuklar koşardı, sokağa bakan penceremizin önünden. Çocuklar öyle şen, öyle çocuk...




Devam edecek...