Sessiz çığlıklarım var benim

Bir kaç günden beri içimde bir sıkıntı var. Bilmediğim, adını koyamadığım bir sıkıntı. Uzun zamandır , uykularımda yok. Yatağın içinde dönüp duruyorum. Sabaha kadar . Sonra kalkıyorum şafağın söküşünü , tan yerinin ağarmasını seyrediyorum. Günlerdir.
Şafakta görmek lazım gökyüzünü , önce kıpkırmızı oluyor. O sonsuz dediğimiz gökyüzü, sonra turuncuya dönüşüyor. Birden sararıyor. Pembeleşiyor. Mavileşiyor, dakikalar geçtikce renkler ebem kuşağının gökyüzünü sarması gibi. Birbirinin içinde akıyor, gönlüme doğru. Sanki içimde ki sıkıntı biraz dağılır gibi oluyor. Renkler erirken yavaş yavaş inanılmaz bir güzellik kaplıyor her yanımı.
Uykusuz gözlerime renk, yüreğime umut yağmurları yağıyor, yavaş yavaş . Bu güzelliği yaşamak başka bir duygu. Yeni bir gün yeni bir umuttur. Biz yalnızlar için şafağı seyrederken insan eski anılarını hayatını sevdalarını yalanlarını hatalarını yalnışlarını hatırlayıveriyor. Bu duru güzelliği bir kez daha yaşamak için her yeni günü görmek gerek. Hayat her şeyi ile yaşadıkça güzel.
Sessiz çığlıklarım var benim . Hep yüreğimde asılı kalan....