Sevda ve Sonbahar

Yanlış bir zamanda açmış sevda güllerim. Sonbaharın hüzünlü duygusu gibi soluyor hayatının baharında. Yapraklar dallara zincir gibi bağlanmışken önce sararıyor, sonra düşüyor dalından. Oysa her bir halka birbirine bağlanıp zinciri oluşturur. Her yaprağın dalları oluşturduğu gibi. Her sevdamın canımı acıtıp, yaprak gibi düştüğü gibi. 

Yüreğin müsait mi diye sormak isterdim. Soramadım, sormadım seni tanımak adına. Zamana bırakmıştım aslında senin bana karşı doğabilecek olan sevdanı. Çiçeklerin zamanında açması, kuşların zamanında göç etmesi gibi sevdanında zamanında doğmasını isterdim. Söz değil, yüreğine bir kez dokunmak isterdim. Dokunamadım, dokunmadım. Yüreğin o kadar temizdi ki, dokunmamla kirlenmesinden korktum. İki taraflı bir sonsuzluğun ortasında kalmıştım. Herşey vermek istediğim ve de veremediğim sevdamın anlamından ibaretti. Akışına bıraktım yine olmadı. Yalnızlığın durağında kalmış yüreğim. Geçecek olan sevda otobüsünü beklerim. Sevdamın olmayışını yalnızlıktan öğrendim. Kaybolan bir sevdanın bilmecesini bulmaya çalışıyorum. Şifrelenmiş cümlelerde seni arıyorum. Zaman akıp giderken hayatın nasıl geçtiğini farketmemişim. Aslında sorun zamanda değildi; sorun sana olan duygularımın tutsağı olmamdaydı. Karşılıksız olan bir sevda ne kadar zor olsa da, sana sevdalanmak bahara sevddalanmak, kuşların çığlıklarına sevdalanmak, papatyalara, güllere, balıklara, yen, den yeşeren dallara sevdalanmakmış. Gecenin sessizliğinde kıyıda otururken dalgaların sesine, martıların akislerle uçmasına sevdalanmakmış. Sana sevdalanmak hayata sevdalanmakmış. 

Sevdanın susuzluğunda yangınlar çıkarken yüreğim daha da fazla yanıyor. Anılarım tutuşur uykusuzluğumda, bir korku sarar bedenimi. O korku hayatımın anlamı olan sevdanın içimden çıkması, yani ölüp gitmesidir. Sonbaharda sararıp düşen yaprak gibi olmaktır.