Sevdiğim şehre bir kaç söz...

"BU ŞEHİR ARKANDAN GELECEKTİR" Konstantin Kavafis

Gelir gelmez hüzün bulutunu başımın üzerine yerleştirdin. Yağmur mevsimi olduğundan o da hüznünü yağdırmadan duramadı. Seni bırakıp gittiğimi sanıyorsun o yüzden geldiğimde bulaşıyorsun, yokluğumun acısını çıkarmak için üzüyorsun beni. Oysa hiç gerek yok, gittiğim şehirde de yeterince üzülüyorum ben...

Sana sevdiğim insanları emanet ettim. Arada sırada geri geleceğim belliydi. Mecburcuyum ben bu hayat oyununda dolaşıp duracağım ölene dek eteklerinde.

Seni ne çok sevdiğimi bilirsin. Çocukluk gençlik hatıramsın. Gittiğim her şehre götürürüm seni. Senin için ağlarım o şehirlerde, yetmez gelir sana ağlarım. Mersinin begonvilleri bile unutturamadı seni.

Yeniden başlamak geçmişi unutmak değil ki, ne yaparsan yap izler kalır ruhunda, bu izler arada parlatılmak ister, bakır cezveler gibi. Hayatın acı kahvesi daha lezzetli olsun diye...

Bana verdiğin hüznü yanıma aldım giderken. Onu diğer hüzünlerime maya yaptım. Hüzünlerimin içinde hep senden izler var. Deniz mavisi, ağaç yeşili, kömür karası.... Tren rayları gibi uzayıp giden izler.

Bir çocuk... büyümeyi kabul etmeyen bir çocuk var içimde... O yüzden adam olamadım çocuk kaldım. Ona da takıyorsundur sen şimdi, adam olamadı bu çocuk diye...

Şimdi sen, yağmurla beraber arap kızını da yanına almışsın, camın ardından yüreğime bakıyorsun. Gördüğün çocuk boş bir vagonda evcilik oynuyor.

...

Gel üzme beni kara şehir, bak bulandı kömür karaları yüreğime, kimse silemez merak etme.....

...

Bu arada ben senden değil kendimden kaçtım. Kendinden kaçılır sandım....

Ekim 2008- ZONGULDAK