Sevgi çiçekleri

Dillensin istedim papatya kimseye aldırış etmeden, sanki iletişim kuruyormuşum gibi giriverdim söze;

—Seninle konuşmak için geldim. Papatya! Niçin boynun bükülmüş? Bir hüzün var sanki sende?

Papatya hafifçe başını kaldırdı. Biraz ürkek eda ile taç yapraklarını oynatarak;

—Siz insanları anlayamıyorum. Az önce burada duranlar, kendi aralarında konuşurken kulak misafiri oldum. Köyde, bazen okulda, kim kez evde aile içinde ; siz insanlar masum demeden, çocuk, bebek, doğacak yaşam onun da hakkı demeden, yaşlı, kadın demeden, hunharca bir birinizi öldürmeye başlamışsınız.

Bu kez benim nutkum tutulmuştu. Bu vahşet davranışları hakkında ne diye bilirdim ki?
—Sahi sen niye geldin buraya?

—Hiç… Öyle bakmaya, biraz huzur bulmaya geldim.

—Benim üzüntüm seni huzursuz mu yaptı?

—Evet.

—Bak o zaman, siz insanlar o kadar bencil, o kadar çıkarcı, o kadar adaletsiz olmuşsunuz ki bu kindarlık benliğinizi sarmış. İlla benim dediğim olacak, ben bilirim diyorsunuz. Gelecek neslinizi de aynı yolu izlemesi için tüm imkânlarınızı kullanarak yetiştiriyorsunuz.

—Bu kadar konuyu derinlemesine düşünmemiştim.

—Düşün o zaman burada yalnız çiçek olarak ben olsaydım. Bir süre sonra buraya gelmeyecektin. Sana aynı görüntü bıkkınlık verecekti. Ne dersin?

—Şu an sadece dinliyorum.

— Benden başka diğer çiçeklerin olması, otların, kuşların, taşların, suyun bulunması, hatta yerdeki çöpün bile çeşitllik katması zenginliktendir. Bu çeşitlilik sayesinde benim görüntüm, gül’ün, sümbül’ün kokusu sana bambaşka bir haz veriyordur. Biliyormusun, her çiçek kendi dalında özgürce koparılmadan, hırpalanmadan durduğunda diğerinin değerini artırıyor. Bir anlam kazandırıyor. Biz hep birlikte çeşitlilik, anlayış, hoşgörü tohumlarını atıyoruz, rüzgâr ve arılar onları taşıyarak döllenmesini sağlıyor ve SEVGİ ÇİÇEKLERİ yapıyor. Onun için biz birimize anlıyışla yaklaşıp, birbirimizin hakkına saygı gösteriyoruz.
— Anlayamadım.

—Özür dilerim, unutmuşum siz insandınız!

İnsanlığımdan utanarak, papatyadan ayrıldım