Sevgi sencildir!

“Silently you set a tear!”

Bazen olur sessizce ağlarsın!

Bazen olur hıncından sessizce bir çığlık atarsın ve ...

Bazen olur, tüm gücünle dünyaya bağırmak istesen de, yutkunup “başarırım” dersin! “İnanıyorum; bir gün başaracağım!”

En tehlikeli çığlıktır sessizlik! Dalga-dalga, çağla-çağla düşer gönlüne ve görülmez dışarıdan ve herkes mutlu olduğuna emindir. Oysa gülümseyeceğim diye dişlerini sıkarsın! Onların çok hoşlarına gider ve gönlünü bildiklerinden rahattırlar!

Oysa, oysa? Gönlünü senden başka dinleyen var mıdır?

Bence yoktur!

Gönül ağrısı aşk ağrısı değildir. Gönül ağrısı sevilmemiş, örselenmiş ve yalnız bırakılmış, bir kalbin ağrısıdır!

“Dünyanın tüm güçlerini etrafıma alsam, yine de gönlümdeki korkmuşluğa bir çözüm getiremem!”

Kalp gerçekten solar mı?

Kiremit rengi bir tuğla üzerine kalbinizi koyun. Ne göreceksiniz? Kalbiniz solmuş mu?

Ya da bir balık teknesi kepçesinde yüeğinizi bulursanız, ne renk olacak?

Daha da zoru, kesilen bir ağaç gövdesinden kalbiniz çıkarsa, o zaman hem ağaca, hem de kendinize ne diyeceksiniz?

Evet, kalp gerçekten solar! Çünkü astarla rengini değiştiremezsiniz, kalp kaslarıyla renk bulacaktır ve onu düşürdüğünüzde, yerden kaldırmak kolay mıdır?

Okuduğum bir kitabın ilk cümlesiydi: “Gen bencildir” diyordu!

Aynı şekilde ben yazsaydım: “Aşk ve gen bencildir” derdim. Ama kastettiğim ne aşk olurdu, ne de gen! Çünkü benim bahsettiğim şey benim kontrol edebileceğim şey olmalıydı!

Hayatta neyi kontrol edebildik ki? Her şeyi!

Benim sevgili büyüğüm, mentorum, bazen abim, bazen babam Prof. Dr. Hamdullah Aydın der ki, “Denetleyemediğin yaşam, senin değildir”! Ben duygularımı öğrenip sınıflandırmayı ona borçluyum ve aynı zamanda zekamı kullanmaktan korkmamam gerektiğini, hayatın beni önemsemediğini oysa benim kendi düşüncelerimi önemsemem gerektiğini ondan öğrendim!

Ben ise düşüncelerimin parlaklığını uzaydaki yıldızlarla çoğu defa karıştırmış birisiydim ve bazen yıldızın kendisine dönüşebiliyordum.

“Yıldız olmak, hayat için önemli değildir. Yıldız da yıldızlığını yapacak!”; Anıl Yiğit!

Bir gün gölgede hayatın güneşinden kaçıp serinlemeye çalışırken gölgede yaprakların üzerime yağdığını hissettim. Gölge ben miydim yoksa bana gelmeyen ışık mı üzerimde gölge oluşturuyordu! Yoksa içimdeki karanlık adam hayatımı gölge gibi dışarı mı çekmişti! Ah şu görecelik kanunu, vektörler, nispilik, “Relativity”, nasıl da hayatımı belirledi ve bu sayede Einstein’i bile algılıyorum!

Gariptir değil mi? Yahudiler bu dünyayı değiştiren insanlar! Türkiye’nin gelişmesinde de onların payı var!

Dünyaca ünlü herkes Yahudi; Einstein, Spielberg ve falan filan! Neden acaba? Kutsal kitapları yoksa doğruyu mu söylüyor? Gerçekten onlar seçilmişler mi?

80 ihtilali sonrası 1mayıs günü, Ankara Sıhhiye köprüsü altında, yaklaşık 6 saat, Kenan Paşanın arabasının geçmesini beklemiştik. Açlık, susuzluk veAtatürk bayrakları! Bayılmak üzereydim fakat Kenan Evren arabasıyla geçti ve biz bayrak salladık! Herkes iyi yaptığından bahsediyordu. Ne de olsa bir çok kişi ölmüştü. Ve biz de sokakalara çıkmayalım diye öğretmenler vampir hikayesi uydurmuştu. Elinde kanlı bir bebekle vampir bizi dışarıda bekliyordu! 12 yaşındaydık ama bir gün arka bahçeye bakan cam bir elle vurulduğunda öğretmenimiz dahil hepimiz sıraların altına saklanmıştık!

Vampir hikayesi işkence hikayesinden kat kat iyiidir! Yıllarca dinlediğim işkence hikayelerini bu satırlarda anlatmak istemiyorum. Bunun sebebi işkenceyi yapanları saklamak değil, işkence görenlere acımanızı istemiyorum. Ya da keskin nişancı bir DEV-SOL erkeğinin, tövbe edip bir meleğe dönüşmesini, burada anlatmak istemiyorum! Hukuk dışı kutsanmış binbir hikaye, buradaki satırları gölgede bırakamayacak!

“OUTLAW”; kanun kaçkını bir sürü insan Türkiye’de demokrasinin sürmesi için hüküm vermiş! Hepsi de garip şekilde İYİ NİYETLİ!

Ben akıllı bir baba tarafından yetiştirildim. Bana hayatın romantik olduğundan hiç bahsetmedi! Hayatın pisliğinden gelen babam, şanslı bir insan olsa da, şansını hep yaratan adam olmuştur. Bir gün vapurla iskele arasına düşen kadını, resmi kıyafeti olmasına karşın, bacaklarıyla çıkarmayı başarmış ama yine de kadını kurtarmayı başaramamıştır.

Kalp üşür mü? İşte böyle durumlarda üşür! Vicdanınız kanar mı? Böyle durumlarda asla!

Evet, ben hayatın sert rüzgarıyım! Poyraz eserim ve benim de görevim bu; hayatı yanlışlarıyla cezalandırmak!

Ne zaman küçük bir çocuk gibi bilinçsizce düşündüm diye sorarsanız, hiç hatırlamıyorum! Olgun yaşta olmayan olgun fikirli çocuk denirdi bana!

Sevgili babannemle Eminönün’nde ilk namaz kılışımız onun arkasından yaptığım haraketler ve belki de bir kadının arkasında ilk namaz kılan erkek benim! Canım babannem! Hükümet gibi bir kadındın! 170 cm boyunda bir Arnavut kadını sert mizaclı fakat sevgi dolu kocaman bir kadın! Cahil ama öğrenen bir kadın, bana yeni öğrenmiş olduğu yazıyla mektup yazabilen o cesaretli kadın! “Sen diğerleri gibi değilsin” derdi, “sen çok akıllısın!”.

Sevgili Babanneciğim, daha yeni akıllandım ben! Ama sen ileriyi görmüşsün...

Evet, işte çok sevdiğimiz bir insanı kaybedip hatırladığımızda gözlerimiz kaşınır, yüreğimiz yanar. Onu ne kadar çok özlediğimizi fark ederiz.

“Aşk ve gen bencildir ama sevgi kesinlikle sencildir!”

Solan kalbinizi renklendirir sevgi ve yüreğinize umut aşılar! Ve yaşam artık yere iner, siz seviyesine ve rahatlarsınız...

Evet, kesinlikle sevgi sencildir!!!