Sevgi şımartır mı?

Düşünün bir annenin çocuğuna sevgiyle dokunduğunu. Dokunuşunun çocuktaki etkisini. Yarattığı güveni düşünün.

Sevginin en belirgin özelliğidir dokunmak. Şefkatin kalpten akarak parmakların ucuna, oradan da çocuğa geçmesidir.

Sevgi ile büyüyen bir çocuğu hemen farkedebilirsiniz. Dışa dönük, sosyal ve daha aktiftir.

Ailesinden aldığı o pozitif enerjiyi herkese dağıtabildiğini görürsünüz.

Ben aynı zamanda tenis öğretmenliği yapıyorum. Bu yüzden çocukları inceleme fırsatım da oluyor. Hepsi aslında ailelerinin birer yansımaları gibi. Ailelerinden gördüklerini sosyal hayatlarında aynen uyguluyorlar.

Bir kız öğrencim vardı, diğerleri gibi değildi. Onu hemen farkedebilirdiniz. Diğerleri gibi çok gülmezdi, daha ciddi dururdu ve arkadaşlarıyla çok konuşmazdı. Ben ne zaman onu sevmeye çalışsam hep beni garipserdi. Önceleri beni sevmediğini düşündüm daha sonra ailesiyle bir görüşmemiz sırasında anladım ki aile her eğitimin başladığı ilk durak. Ailesinin onu yetiştirme tarzı bana çok ilginç geldi. 8 yaşındaki bir çocuğa tam bir yetişgin gibi davranıyorlardı. Bu güzel evet ama bir eksiklik vardı. Aile çocuklarını çok sevmesine rağmen ona bunu yeteri kadar göstermiyorlardı. Nedeni ise şımarmaması.

Sevgi insanı şımartır mı gerçekten?

Asıl bana ilginç gelen öğrencimin annesinin bana verdiği cevap oldu “Bizim ailede herkes birbirini sever ama bunu göstermez. Bir aile alışkanlığı sanırım”

Bir aile çocuğuna sevgisini yeteri kadar göstermiyorsa o ailde birşeyler eksiktir sanırım.

Sevgi ile büyüyen her çocuk daha neşeli, atılgan ve kendine güvenli olabilceğine inanıyorum.

İnanmakla kalmıyorum bunu savunuyorum.

Hangi aile bunu çocuğuna yapabilir ki?

Sevgiyi öğretmeden bir birey yetiştirmek nasıl bir şeydir anlamıyorum.

Şunu kabul ediyorum herşeyin fazlası zararlıdır hatta sevgi gösterelim derken çocukları kabuğuna sığmaz, herşeye itiraz eden, huysuz, herkesi ve herşeyi beğenmeyen bireyler olarak yetiştirmekte yanlış.

Sanırım bir çocuğa herşeyi dozunda ve kararında göstermek en doğrusu.

Çocuklara tenis oynamasını öğretiyorum evet ama onlardan da çok şey öğreniyorum.

Ve tabii ailelerden.
Anladım ki çocuk yetiştirmek tam bir sanat. Hatta oldukça zor bir sanat.

Mutlu aileler ve mutlu çocuklar dileğiyle...