Sevgili sevdiği için sevmek

Ben yolculukları sevgili için sevdim.

Bir otobüse el etmeyi.

Bulunduğum şehirden ayrılmayı.

Yeniden dönmeyi.

Denize taş atmayı.

Bir pınardan avuçlarımla su içmeyi.

Bir ağacın altında oturmayı, papatya falını, soğuk gazoz içmeyi, boynuma kaşkolümü atıp gezmeyi…

Yağmurlu havalarda yürümeyi, kartopu oynamayı…

Sevgili seviyordu bunları ya.

Ben de sevgili sevdiği için sevdim işte.

Türkülerlin bu kadar dokunaklı, şarkıların bu kadar hisli olduğunu senden sonra öğrendim.
Çıkıp ta bir ovaya kayalara doğru bağırıp sesin aksini duymayı..

En çokta seni seviyorum demeyi ardından cevap almayı hep sevgili için sevdim.

Ellerimi de öyle.

Ellerinden tutan ellerimi de.

Gözlerine bakan gözlerimi de.

Yoksa benim için hiçbir şey bir varlıktan öte gitmemişti.

Onlar vardı ben vardım.

Hepsi buydu.

Suyun sesini seninle fark ettim.

Gülün kokusunu, çiçeğin rengini…

Biliyor musun sana doğru koşup geldiğim yolların tozunu bile sevdim.

Sevgi olmazsa çiçeklerde renk olmazdı.

Sevgi olmazsa kâinatta ahenk olmazdı.

Şelaleleri yardan düşüren dere yatağını taşıran sevgiydi…

Sevgiliden önce bakıyordum.
Sevgiliden sonra görüyorum.

Dahası var duyuyorum. Yaşıyorum.

Sevginmiş meğer gökyüzünü maviye boyayan.

Daha ne diyeyim.

Sevgiliye olan sevgimi bile sevgili için sevdim.