Sevgili superi

Hayat hızla akıp giderken, acaba kaç sefer durup geriye bakıyoruz?

Geriye bakıp ders çıkartıyorsak bunun ne kadarını yaşamımıza yön vermek için kullanıyoruz?

Önümüze koyduğumuz planda ölüm acaba hiç yer aldı mı?

Veya kimler planına ölümü alabilir veya alıyor?

Hiç kimse almıyor değil mi?

Veya ömrümüzün son günleri diye düşüp ona göre yaşantımıza yön verdik mi?

Bende şimdiye kadar planlarımın içine iki ay sonra öleceğim diye bir madde koymadım.

Koymadım ama koyan birinin yaşantısını okudum bu romanda.

“Sevgili Superi” Hikmet Temel Akarsu’nun İnkılâp yayınlarından çıkan romanı.

2001 de basılmış kitap ben anca okuyabildim. Hani alıp da bir kenara koyuyoruz ya okumak için, işte onlardan olan. Kitabı bitirdiğimde neden şimdiye kadar okumadım diye hayıflandım. Ve kütüphaneme merakım arttı.

Bu romanda otuz yaşlarında genç bir iş adamının yaşamındaki son aylarında umutsuzca sevgi ve anlam arayışını anlatıyor.

80 sonrasında iyice yozlaşan ve yavanlaşan ilişkiler, köşe dönmecilik, adam sendecilik bizleri aslında sevgisizleştirdi. Yaşantımız aslında anlamsızlaşıyor ve bunun farkına vardığımızda da elimizden onun kayıp gittiğini görüyoruz.

Hiçbirimiz programa almıyoruz ama onun ne zaman ne şekilde bizi çekip alacağını göz ardı etmemeliyiz.

Yaşantımızın anlamını sorgulamamız gerekiyor bizlerin. Onun elimizden kayıp gitmesini istemiyorsak.

Sorumluluklarımızı bilerek kendimizi unutmayarak yaşama sarılmalıyız.

Her şeyi yarına bırakarak değil yarın olmayabilir..

Yaşadığımız her gün kıymetli ve değerlidir.

Kendimiz için yaşamayı unutursak yok olur gideriz.

Unutmamalıyız ki kişi önce kendi için yaşayıp benliğine ulaşmalı. Bu benlikten anca BİZ olmaya ulaşabiliriz.

Yaşamımıza yön vermek için illa da ölüm kapımıza dayanmamalı.