Sevgilim İstanbul - 1

Şu garip İstanbul'da yaşama uğruna "cüzdanının inceliği"ne hiç aldırış etmeden yıllar önce İstanbul'a tâyin istemişti. Kadıköy Anadolu Lisesi'ne tâyinim çıkınca gerçekleşen rüyam zamanla kabusa dönüşmüştü de bir gece bavulumu toplayıp yine "taşra"ma (Bursa) dönmüştüm. Şimdilerde ara ara ve daima gece yarıları ve çok kere kışın Bursa terminalinden (şehirden kaçarak) İstanbul'a giderim. 

Sabahın köründe Harem'e düşer, vururum kendimi Salacak tarafından Üsküdar'a doğru yola. Mihrimâh'ın minaresinden deruni bir ses yayılır bütün Boğaz'a. Vücudum zaten soğuktan titrerken ruhumu da bir titreme sarar. Başım eğilir Mihrimâh'ın çıkış kapısına yakın bir halının üstünde. Çıkarım o uhrevi yerden ve sahildeki büfelerden iki poğaca ve iki bardak buğusu üstünde tüten tavşan kanı çayla kahvaltımı yaparım. Bir banka çöker, bir sigara yakar, sevgilim İstanbul'a dalarım. Bütün güzelliği ile ve bütün nazıyla uyanır İstanbul. 

Attila İlhan'ın "Türkiye"şiirinde geçen iki mısraı dökülür dudaklarımdan: 

"ve göğe kılıç gibi çekmiş minarelerini
şehirler padişahı canım istanbul" 

Atlarım vapura 5 dakikada Beşiktaş... Vapurdan indiğim yerde bir pusula gibi olurum: Arkamda kalır Üsküdar. Sağıma Ortaköy, Sarıyer, Yeniköy; soluma Taksim, önüme gittikçe yükselen uzun bir cadde düşer. Sinan Paşa Camii'nin yakınından binerim bir toplu taşıma aracına ver elini Taksim. Geniş bir meydanda durur otobüs. Sanki kucaklarım Taksim'i. O meydanda dakikalarca sağa sola bakarım öyle şaşkın, öyle büyülenmiş... Ben ki taşrasından sevgilisine gelmiş başı dumanlı, gönlü sevdalı, dili lâl bir acemi âşık. 

Kalbim duracak gibi çarpar. İstiklâl'e yönelir adımlarım. Sabahtır. İstiklâl uyanmamıştır henüz. Mendil satan küçük kız çocukları daha işbaşı yapmamıştır. Tinerci çocuklar Bremen Mızıkaçıları gibidir bir mazgal üstünde. Geceden kalan eğlence kadınları yanlarında "fedaileri", küfür savurur berbat geçen gecelerine, kaderlerine. Polisler kapısı yarı açık otolardan caddeyi dinlemektedir. 

Mağazalar kepenkleri açılırken tek tek, çay ocaklarından tavşan kanı çayların kokusu gelir. Tünelden caddeye doğru yürüyen "meczup" tek ayet atlamadan insanları İslâm'a çağırırken tramvayın mekanik uyarısıyla kenara çekilir. Hep dikkat etmişimdir: İstiklâl Caddesi -siz hiç fark edemezsiniz bunu- birden kalabıklaşır. Ara sokaklardan, Taksim'den, oradan buradan birden çıkar insanlar ve cadde hareketlenir. Bu, İstiklâl'de yeni bir gün başlıyor, demektir.