Sevginin olduğu yerde korku olmaz

Bugün yillardir görmedigim cocukluk arkadasim ile karsilastim ve cocuklugumuzu yad ettik biraz, sonra konu onun evliligine geldi ve esini cok sevdigi halde bazi sorunlar nedeniyle ayrilma korkusu oldugundan bahsetti biraz.. Sevgi ve korku!! Acaba birlikte nasil olur diye düsündüm..

Bir cocuk düsünün, 8-9 yaslarinda haylaz mi haylaz, yaramaz mi yaramaz, bütün mahalleyi illallah dedirtmis yaramazliklari ile.. Ama seviliyor yine de, cünkü her isi olanin yardimina da kosuyor öyle de sevimli..Bu nedenle yaramazliklarina azda olsa göz yumuluyor..Encok yaptigi seylerden biri sokak kedi ve köpeklerinin kuyruklarina teneke baglamak sonrada onlari korkutup kosturmak, diger cocuklar gibi tas atip canlarini yakmiyor ama onlarin kosarken cikardiklari sesden zevk aliyor iste..Birgün yine bir sokak köpegini bacaklarinin arasina SIKISTIRMIS ve kuyruguna vita yagi kutusunu baglarken köpek kurtulmak icin bunu baldirindan bir güzel isiriyor!!!

Iste o günden sonra bu cocuk asla köpeklere yaklasmiyor, ne zaman bir köpek görse hemen yol degistiriyor, aklina caninin acimasi geliyor.. Kizginlikla birlikte nefret duyuyor köpeklere.. mahalleli bu ise cok sevinse de, anne-babasi hayvanlardan uzaklasmasina ve nefret etmesine üzülüyorlar ve her firsatta hayvanin tepkisinin dogru oldugunu, hatanin onda oldugunu onlar ile degisik iletisim kurabilecegini, aslinda köpekleri tanisa ne kadar iyi dost ve arkadas olduklarini anlatip duruyorlar.. Ama ne care, bizimkisi nuh diyor-peygamber demiyor, bir kere korkmus ve nefret etmis köpeklerden!!!

Iste bu durum 2-3 yil devam ediyor, taki bizim cocuk ilk okulu 3. lük ile bitirene kadar. Sinif ikincisi, okul ücüncüsü olan bizim oglana anne-babasi iki tane hakiki kangal yavrusu hediye ederler Bizim oglan bastan biraz kizmis olsa da, (cünkü o bisiklet almak istiyordu) yavrularin sadece onun olmasi ve onlarla sadece kendisinin ilgileniyor olacagi ilgisini cekmisti, iki tane kangal yavrusu vardi..Kendisine aitti!!! neyse, zamanla bu kangal yavrularini cok sevdi, yavrularda onu, öyle ki orta okula gittiginde okulun kapisinda bekliyorlar eve birlikte dönüyorlardi!! Onun yemek vermedigi günlerde anne haric kimseden birsey yemiyorlar ve sadece bahce kapisina takili gözler ile bekliyorlardi...Cocukta onlari oksamadan ve onlar ile biraz oynamadan asla eve girmiyordu zaten.. Seviyorlardi birbirlerini.. Bizim cocuk bu köpek yavrulari sayesinde tüm köpekleri de sevmeyi ögrenmisti, hatta en azili bir köpege bile yavasca yaklasip ona kendisini sevdirebiliyor, onunla oyun oynayabiliyordu!!! Cünkü köpekler onun sevgisinin gercek oldugunu biliyorlar ve korku kokusunu hissetmedikleri icin saldiramiyorlardi..

Iste sevgiyi yok eden korku böyle birlikte büyümek ile yok olmustu... Insanlar ilede korkusuz iletisim kurmak ve sevgimizi cekinmeden sunmaliyiz..

Birakin sevgi korkagi biz olmayalim, sevgiyi tanimayanlar olsun!!!

Onlar adina üzülelim sadece, asil yalnizligi ve aciyi onlar yasiyorlar..