Sihirli bir sanat NLP

Taşıt trafiğine kapalı İstiklal Caddesi'nde yürümekteyiz. Yağmur alabildiğince yağıyor. Sığınacak bir liman arıyor buz kesilen bedenlerimiz. Her zamanki yerimizde çayımızı yudumlarken ısınıyoruz. Yağmur damlaları penceremize vuruyor. Dışarıda iki genç bir birleriyle neredeyse kavga edecekler. Belli ki sinir sistemleri yorgun. Gönül yarası mıdır, bilinmez. Penceremiz buğulanıyor birden; onları göremiyoruz. Dalıp gidiyoruz düşlerimizin ötesine, kavgaların olmadığı bir dünya özlemine. İkimizde susuyoruz. Yan masada izledikleri filmi tartışıyor delikanlı ile genç kız. Delikanlının bu filmi zorla izlediği belli. Birden bir soru geliyor aklımıza aynı şeyi düşünürmüşçesine bir birimize bakıyoruz ve “Neden insanlarla anlaşamayız? Kişiler neden kendi doğrularını bize dikte ettirmeye çalışırlar? Doğru denilen şey nedir?” diyoruz. İşte o an gazetelerde duyurularını gördüğümüz NLP eğitimleri geliyor aklımıza, günler sonra kendimizi ODTÜ’ de buluyoruz. NLP eğitmeni sevecen mi sevecen, “Harita o yerin kendisi değildir” diyor. Nasıl olsun ki diye ekliyor. Zihinsel haritalarımız gerçeğin kendisi değildir. Biz dünyayı beş duyumuzla algılıyor, anlamlandırıyor, kendimize uygun haritalar oluşturuyoruz. Herkesin haritası birbirinden farklı. Harita bölgenin kendisi değildir. Bir İstanbul haritası İstanbul'un kendisi değildir. Ali’ nin haritasında sevgi; gösterilmesi, paylaşılması gereken bir duygu iken, bir başkası için sevgi; yürekte gizlenen platonik bir duygu olabilir. Olaylara, durumlara yüklediğimiz anlamlar farklı olduğunda bu durum, dünyayı anlama ve anlamlandırmalarımızın da farklı olduğu anlamına gelir. Aslında haritalar birbirine benzemek zorunda da değil. Bu nedenle sevgili dostlar, bireylerin çok farklı haritalara sahip olduğu gerçeğini unutmamalıyız. Filtrelerimizi yenileyip değiştirerek, kişisel haritalarımızın hazırlanmasında söz sahibi olabiliriz. 40 derecelik bakışlar, kısır fikirler, dar ve kısıtlı haritalara yol açabilir. Eğer haritalarımız yenilersek dünyamız daha sevecen, daha mutlu ve daha yaşanılır hale gelecektir.
Yıllar sonra yine aynı caddedeyiz. Hava buz kesiyor, biz yine üşüyoruz. Yine sığınacak bir liman arıyoruz. O soruyu sorduğumuz yerdeyiz yine, birbirimizin gözlerine bakıyoruz. Dünya ve insanlık değişmeli, gelişmeli diyoruz. Kişisel gelişim otobüsünde yer açıyoruz şimdiyi yaşayıp, geleceğe dokunmak isteyen dostlarımıza. Yağmur yok bugün, dışarıyı görebiliyoruz. Delikanlı ile genç kız da yok aramızda. Bilmem hangi filmi izlemekteler. Belki de algısal filtrelerini yenileyip, birbirlerini anlamaya başlamışlardır. Yanıtı onlarda gizli
Sevgiyle kalın...
www.sebahattineker.com