Şirince, Bizim Ev ve meyve şarapları

Son yılların en gözde turistik mekanlarından biri Şirince. Eski bir Rum yerleşimi. İzmir’in burnunun dibinde. Selçuk ilçesine bağlı ve adıyla müsemma şirin mi şirin bir köy.

Şirince’ye defalarca gittim yıllar içerisinde. Ve her gidişimde daha bir kalabalıklaşmış, daha bir ticarileşmiş ve maalesef ki daha bir özgünlüğünden sıyrılmış, koparılmış görmekteyim bu cennet köşeyi. Bu durum ne yazık ki ülkemizde turizm anlayışının, çok rastlanır makus bir neticesi.

Son Şirince ziyaretimde, farklı ayrıntılar düştü not defterime. Mesela bunlardan biri, daha önceleri defalarca önünden geçtiğim ama bir kez olsun girip denemediğim, “Bizim Ev” adlı kır restoranıydı.

Kalabalık bir aile grubu olarak gittik, Şirince yolu üzerindeki mekana. Yanımızda altı yaşlarında, afacan mı afacan üç tane çocuk olduğundan mıdır, yoksa genel müşteri hizmeti anlayışları mı böyledir bilemiyorum, bir miktar soğuk karşılandık. Özellikle birkaç personel vardı ki tabiri caizse “niye geldiniz” der gibiydiler.

Mutfağın sorumluluğunun kendisinde olduğunu anlayabildiğimiz orta yaşın biraz üzerindeki güleç yüzlü hanımefendi ise servis personeli ile tam bir tezat oluşturacak şekilde cana yakın ve pozitifti. Bu artı elektriği, yaptığı yemeklere de geçmiş olacak ki masaya gelen her şey cidden harikaydı.

Yaprak sarma, şakşuka, taze fasulye, soğan kavurma, çöp şiş ve köfteler; her biri yek diğerinden nefisti. Isıtılarak servis edilen köy ekmekleri, değme pastanelerin meşhur pasta ya da keklerine taş çıkartacak cinstendi. Ekmek sepetlerinin biri doldu biri boşaldı yemek boyunca.

Bizden sonra gelen turist grubuna yapılan servis özeni, klasik yurdum turizmcisinin tüm niteliklerini gözler önüne serer gibiydi. Yazık ve çok yazık ki o mutfak başarısına, bu servis ve sunum hiç ama hiç yakışmadı.

Oldukça sıkı yenen yemeğin üzerine, Şirince’nin dar ve dik, tarih kokan sokaklarında yürümek farz oldu. Anneler Günü de olması hasebiyle o küçük köy tıka basa doluydu. Araçları park edebilecek yer bulmak dahi problem olmaktaydı.

Şirince denince akla gelen en önemli iki şey şarap ve zeytinyağı. Özellikle meyveli şaraplar, neredeyse köyle özdeşleşmiş durumda. Aklınıza gelebilecek pek çok meyvenin kullanıldığı şaraplar satılmakta. Özellikle Anneler Günü’ne özel yapılmış, meyve şarabı promosyonları dikkatimi çekti.

Bazı satıcı ve üreticilerle sohbet ettim. Her meyve şarabının aslında meyvenin kendisinden yapılmadığından, bildiğimiz beyaz şaraba esans katılmak suretiyle elde edildiğinden bahsettiler. Özellikle çok tutulan ve satılan ahududu-böğürtlen şarabı gibi şarapların aslında esanslı şaraplar olduğunu ifade ettiler.

Meyve şarapları ile ilgili bir diğer konu da saklama şartlarına yönelik. Bu şaraplar yıllandırılmaya müsait şaraplar değil. Oda sıcaklığında bir sene, buzdolabında ise üç yıla yakın saklanabiliyor. Ve bir diğer önemli husus da klasik üzüm şarapları gibi yatık olarak değil dik muhafaza edilmesi gerekiyor.

Bazı dost tavsiyelerine uyarak gittiğimiz birkaç şarap satış noktasında, satış ve sunum yapan kişilerin; şaraplar konusundaki müşteri yönlendirmeleri, verdikleri teknik bilgi ve detaylar çok ama çok amatörce idi. Bu konuda, bence şarap esnafı kendisini geliştirmeli. Çünkü bölge, geçimini neredeyse bu işten sağlamakta.

Benzer mekanlara, Bozcaada’da da gittim. Oradaki şarap ve şarapçılık kültürü çok daha gelişmiş idi. Şarap satıcıları, tadımcılar nerede ise bir somelier seviyesinde müşterilerini bilgilendirebiliyor, yönlendirebiliyorlardı. Şirince de bu anlamda bir mesafe kat etmek istiyorsa, konuya çok daha profesyonel bakmalı diye düşünüyorum.

Siz yine de Şirince’ye giderseniz, envai çeşit gözlemelerden ve illa ki kabak çiçeği dolmasından yemeden gelmeyiniz efendim.

@Şirince yazılarımdan "Şirince-Mustafapaşa: Uzak İkizler": http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=3002

@Şirince yazılarımdan "Şirince, Varan İki...": http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=37814

Not: Yazı fotoğrafı http://sezcancamurdan.deviantart.com/art/meyler-42548899 linkinden alıntıdır.