Soğuk Yüz

 /hiç kimse, ama hiç kimse
anlatmamıştı ki çocuğa
                 anneler ölür diye/

ne kaldı geriye senden
ayaklarımı sürüyerek geldiğim
bu hüzün veren şehir
sonrası ne kalırsa işte
bu sessiz boş evde hatırâlarla yüklü
üç beş devinimsiz eşya
hiç biri sensiz ses vermiyorlar şimdi
daha dün şu köşede oturuyordun
bir göz atıyorum çiçeklerine
senden sonra dağılanlardan
topu topu üç tane kalmışlar
onlar da yaşam savaşı veriyorlar
adımlarıma eşlik eden çaresizlik
ve canımı çok yakan hasret acısı

gözlüklerin çekmecede kalmış
özenle yerleştirdiğin örtüler, havlular
hepsi öylece duruyorlar
aydınlıkta, gün ortasında
bir karanlığın hükmü evde
en sessiz konuşmalar
yaşamaktan ölmeye geçmiş
buz kesmiş yataklar
herşeyin rengi duruşu değişmiş
evde ölü bir zaman
ocakta kaynayan aşta eskisi gibi tat yok artık
kullanılmak istemiyor sanki
dokunsan ağlayacak, tencereler taslar
bu nasıl avuntudur / avuntu mudur
gül yüzün, gülen yüzün, ellerin
sözlerin toprakla yer değiştirmişler
o toprağa el sürmek avuntu mudur

heryeri kar mı kaplamış
nereden geliyor bu soğuk
bu kulakları sağır eden gürültü nerden
bu yol nereye gider
bu boyun eğiş, bu diz çöküş
bu zorunlu uzaklık
bu sonsuz uyku hâli
bu garip anlaşılmaz hâl
bu y ü z tanıdık mı
geçmişten bir yerlerde unuttuğum
ya da unuttuğumu sandığım
bu, ölümün soğuk y ü z ü  / hatırladım


https://www.youtube.com/watch?v=puNJt7l8LMw

Kasım 2008

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir