Sonbahar Rast'ı...

Terasa bakan pencerelerin kenarındaki beyaz masada oturuyoruz. Şu an yaz…

Biz mevsimsiziz.

Pencereler açık. Kış olsaydı yine de güzeldi. Pencerelerin altındaki kalorifer peteklerinde, ayaklarımız birbirini severdi…

Biz mevsimsiziz.

Pencereler açıkken yaşanmalı hayat. Sorular, ciğerlerimizden çıktığında hayatımızdan da çıkmalı. Hayatımdan çıkan her soru terasa bakan pencerelerden çıkıyor bende. Ve hayatıma giren her soru oradan giriyor. Terastaki saksılara sığınmış toprağı seyrederken anladım bunu: Taç yaprakları camdan bir çiçek gibiyim. Yapraklarım lekeli saten. Terasa açılan bir hayatmış benimkisi. Asansörsüz çıkmışım hep. Bu yüzden dördüncü kattayım. Otuz dördüncü katlara çıkılmaz asansörsüz…

Bak… Neler var soframızda… Semizotuyla yaptığım cacık, una bulayıp kızarttığım Arnavut ciğeri, soğan söğüş, köy domatesi, Trabzon ekmeği… Rakımız nasıl da kıvamında… Dudaklarınla yarışan, lezzetli sulu erik…

Biz mevsimsiziz.

Gideceksin…

-Çiçeğim… Diyeceksin.

Susuz bir teras çiçeği olarak kalacağım.

Kokladığın yerlerimden solacağım.

Gemiler yanmazsa… Kendimi yakacağım.

İzmaritler kök salacak göğsümde.

Cumartesi meyhanelerinin Kastamonulu şantörleri kulaklarımda şarkılar söylüyor. Sarı saçlı kadınlar gibi rüzgâr. Kırmızı ojeleri sonbaharda pul pul dökülüyor. Yokluğunda sabahlar, koyu bir karanlığa doğuyor... Bir yalnızlık manzarası artık o masa: Domatesler sonbahar. Trabzon ekmeği sonbahar. Arnavut ciğeri, soğan söğüş, sonbahar. Senin adın sonbahar. Gözlerim gri bir renge dönüyor.