Sonbahar ve umutlar

Hafiften, bir sonbahar rüzgarı esiyor açık penceremden, artık havalar değişiyor, yorgun gibiyim.

Belki de bu yorgunluk, orta sehpamda yarım kalmış kitabım, üç nokta konmuş yarım yazılarım, mevsim değişikliğinin getirdiği  kırıklıklar, da olabilir.

Yazmak geliyor içimden, ama konuya, bir türlü bağlanamıyorum.

HATLAR KOPUYOR. Nedeni de, haberleri izliyorum, 'AH!'  diyorum, Eylül rüzgarı ile  uçuyor kelimeler açık penceremden, herşey bir anda dağılıyor...

Yine Şehit haberleri, yine masum sivillere saldırılar, yine denizde kaybolan mülteciler,  ve uzayıp gider haberler.

Karışıyor tüm kelimeler,

devrik bile kurulamıyor cümleler. 

Yazmaya başlıyorum, haberler sonrası, ama bir türlü  cümlelerime, son noktayı koyamıyorum.

Sarı sokak lambaları, bir, bir  yanmaya başlıyor,

ama yine de karanlığı, yok edemiyor.

Koynuna girerken gece, gündüzün, sanki dertleri de getiriyor.

Akşam oldu artık, kendimi,derin düşünce denizlerinde, boğmaktan vazgeçiyorum.

Umutlarımı, küçük çocuklar gibi, ceplerime dolduruyor, ellerimi oradan çıkarmıyorum.

Yarın sabah doğacak GÜNEŞLE, ONLARI, GÖKYÜZÜNE SAVURACAĞIM DİYORUM.

GÜNEŞ HEP DOĞSUN,  DOĞSUN  VE  KARANLIKLAR, AYDINLIKTA  BOĞULSUN.

 Şu Sonbahar mevsiminde, ülkeler arası, kin ve nefret yok olsun.

Savaşlar dursun,

YÜREĞİMİZ, kardeşlik ve sevgiyle dolsun.

Bu Sonbahar'da, BARIŞ, UMUDUMUZ  OLSUN.