Bir delinin günlüğü

Gözlerimi açar açmaz aklıma ilk düşen oldun yıllarca. Yeniden kapatıp gözlerimi silmeye çalıştım hafızamdan yüzünü. Ondandır yıllardır güne uyumsuzlukla başlamam…

Nefes almak gibi yıllardır varlığın içimde. İnsan hatırlar mı her an yıllardır yok saydığı bir adamı? Alışılmış bir yaşanmışlık oldun, içimdeki şizofrenliğe ilk adım atışımdaki diğer ben gibi adeta…

Günün telaşına denk geldin birçok kez fakat hep var olanından aynı zamanda.

Gecelerce seninle konuştum içimden ve dışımdan, yalnızlığıma çare oldu sesim. Sen duymadın!

Kitaplar okudum, bir cümlenin içinde adını aradım harflerden, buldum da çoğu kez. Okumayı bırakıp göğsüme bastırdım kitabı, sen de kalayım diye. Sen bilmedin!

Rüzgara fısıldadım bir çok kez. Sana gelsin sesimi getirsin diye. Sen uyuyordun belki, belki de uyanıktın sesim sana geldiğinde. Açmadın gözlerini duydun, bildin ben olduğumu da, kulak arkası edip, ruhuna denk gelmiş sesimi rüyaya yordun belki de. Sen aldırmadın!

Nefessiz kaldım gecelerce, küçücük odamda sensizliğe volta attım durdum kendi kendime. Çığlıklar atarken, yuttum sesimi, içimden haykırdım sesimi, isyanımı, rahatına zeval gelmesin diye. Sen bilmedin yine!

Bir yumru oldun kalbimin üstünde. Tuhaf alıştım da üstelik bununla yaşamaya bende. Bir daha coşkuyla nefes alamayıp, soluksuz kalmayayım bir daha bir başka ses de diye bu da nişan kaldı senden geriye…

Gittiğinden beri her gün bir çizgi attım odamın duvarına. Yılarca fark etmemiştim ama duvarımı aştı evimi sardı bu çizgiler örümcek ağı gibi, nefessiz kalınca fark ettim, çok beklemişim seni …

Deliriyor muyum diye sordum birçok kez kendime. Belki dedi içimden bir ses, belki aklının ve yüreğinin bir yanı delilik halinde kalıp katlandı bunca zaman…

Akıllı olmaktan en fayda var ki dedim kendi kendime, delilik en saf haldir, kal öyle…..!