Sudaki kız

Ürkütücü bir peri masalı bu, modern zamanla harmanlanmış. Eski zamanlarda suda yaşayan perilerle insanlar dostmuş. Suda yaşayanlar, insanları yaşamla ilgili uyarırmış ve iyi yaşamları için öğütlerde bulunurmuş. Ama adı üstünde insanmış bu, dinlemeyi bilmezmiş... Ve bir gün dinlemeyi hepten kesmiş, kendi bildiğini okumuş. Sudaki periler de artık gelmez olmuş. Dünya haset, düşmanlık, savaş ve terörle dolmuş; işler içinden çıkılmaz olmuş. Bir gün sudaki kız insanlar için geri dönmüş, peşinde onu öldürmeye can atan düşmanlarına rağmen...

En İyi Film, En İyi Yönetmen ve En İyi Orijinal Senaryo dallarında Oskarı kazanan Altıncı His’e ek olarak, Ölümsüz, İşaretler ve Köy gibi gerilim filmlerinin, bazı çevrelerce Spielberg’e rakip gösterilen yönetmeni Shyamalan, Sudaki Kız için işte böylesine güzel bir masalla yola çıkmış.

İnsana yönelik pek bir tehlike söz konusu olmadığından filmin pek ürkütücü olduğu söylenemez. Onun yerine, sinema eleştirmeni karakterinin öldüğü sahne gibi birkaç yerde espri ışıkları var, gülümsetiyor insanı.

Sudaki Kız’ın vasat değilse bile ortalama bir film ayarında olduğunu inkar edemem. En azından Altıncı His’in yanından bile geçemez. Diğer yandan, filmde bazı pırıltılar var ki insanın içini ısıtıyor. Örneğin, dünyanın kaderini değiştirecek bir yazarı bulmak için gelen sudaki kızın, katıksız masumiyeti ve iri gözlerindeki sonsuz huzur karşısında etkilenmemek ve 'Ulaşmamız gereken nihai nokta bu olsa gerek' diye düşünmemek elde değil.

Filmdeki bir diğer pırıltı ise, kıyıda köşede kalmış, sıradan ve işe yaramaz görünenlerin bile varoluşunun bir nedeni olduğu savını gütmesi, belki diğerlerinden bile çok. Aslında sıradanlık bunlarda yalnızca görüntüdedir. Kendi halinde yaşayan herbir karakter, kendi başlarına cıvıl cıvıl renklerdir. Her şeyin yanıtı, kibrinden yanına yaklaşılmayanlarda değil, belki de bu önemsiz görünen insanlarda bulunacaktır, kimbilir?