Susanna... Sussana...

İlkbahar kararsızlığı ile yol verir aşka insan,
çekingen!
Tekinsiz yolları döşeyen ışıksız gecenin,
kör uzantısında çat!
Kapıya çullanır özlem yüklü,
sen kokulu, ben korkulu kabus.
Kötü şansın cebine attığı işitme engelli anılar.
Ve gün doğumundan önce, o ilk saydam saat!
Birinin içinde biri daha,
sanki gebe; gece.
İşte o; karabasanları sezaryenle doğurmadan,
kaçarım avutucu dar, kavurucu serin sokaklara.
Ve daha da korkuncu, korkutucu!
Aşkın kırıntılarıyla beslenmek, kalıcı çözüm değil!
Çöküşün sonunda “üzgünüm” olmak,
ya da pespembe sisin katlarına mosmor uzanmak!
Ölü zamanlar sıçrar kafamın içinde
su yüzünde kaynayan, boş bakışlı inançsız balıklarla.
Felaketin farklı dereceleri, aşkın parçalanmış halleri,
tek bir sözcük üretememek ve sevginin vurgun derinliği.
Doğru yöne atılmış adımlar boğar.
Gerçekleştirememek de bir gerçek; Susanna…
Ölüyümdür.
Sussana! 

ŞİİRDEN YERE DÜŞEN NOT: “Düş Kurma Defterlerim”den birisi daha sonlandı! Yenisini edinmeye gittiğim kitapçı “çok ince yapraklısı var, o da bir tane!” deyince gözüm kapalı kaptım. Sorun ne pekiyi? Bir yıl daha bitiyor ve ben düş kurmanın öykülerini yazmaya yine doyamadım. Kahretsin! / Levent ÜSKÜDARLI