Takıntı

Takıntıyı yazmayı kafama taktım ve gecenin bu saatinde kalkıp klavyenin başına oturdum.

Takıntı bir insanın beynine yerleşen ve sürekli kurcalayan faydalı faydasız ilgili ilgisiz konular olabiliyor.

Veya birilerini kafaya takmakta mümkün; imrenmek, kıskanmak, ezmek, ezilmek, aşık olmak veya insani duygularla birileri kafaya takabilir. İşin özü hangi kavramla ve niye taktığını, bundan kendine ve üçüncü şahıslara ne tür faydalar olduğunu tanımlaybilmesidir. Eğer tanım okuyanların çoğunluğu tarafından ilginç, makul ve gerekli olarak algılanabilyorsa bu durum anlaşılabilir. Hatta fayda sağlamış olur.

Ancak takıntının nedeni, tanımını yapılamıyorsa veya yapacağı tanım okuyanlar tarafından muğlak gereksiz algılanıyorsa psikyatrik sınırlara girdiğini hatta tedavi gerektirdiğini söylemek abartı olmaz.

Veya takıntı yaptığı konu, durum ve şahışlarla yüzleşmek duruma açıklık kazandıracakken bundan kaçınmak kişinin iç dünyasındaki bulanıklığın yansımasından öteye bir şey değildir. Çünkü takıntının şeffalaşmasının en pratik yolu yüzleşmektir; yüzleşmek bilgi birikim özgüven ve kontrol gibi makul insanlarda olabilecek yapıyı gerektirmektedir.

Yüzleşmeden kaçınarak önyargı varsayım gibi subjektif soyut mantıkla takıntıya devam etmenin artık iflah olmaz bir durum olduğunu kim inkar edebilir, bunun için sanırım psikiyatr olmak gerekmez.

Birileri bende takıntının olduğunu bana anlatırsa sevinçle dinlerim ki; anlatan yanlışta olsa doğruda olsa kendi mantığıyla dostça hareket etmektedir ve ondan mutlaka çıkaracağım dersler vardır.

Hayatımda en keyif aldığım duygu bana dair herşeyle yüzleşmekten kaçınmama ve keyif alma duygusudur.

Herkese takıntısız bir ruh hali dileğiyle...