Tan vakti

Açılsam bu tan vakti ufkuna
bembeyaz düş teknemle
içinde sözcüklerim,
ki onlar benim zıpkınlarım
ve ısrarla demirlesem,
o sedefsi ve pürüzsüz denizine
Tensel gerçekler körfezine

Gonca gül kokusuna ersem,
ikliminde
sözcüklerinin eksikliğinde
Yine suskunsan bana
ve öfke giyimli,
bu çekici ikliminde bile
ve ben hep hüzünlü
kimsesiz, o sade köpüğümle

Ne olur! geçmişin acıları kalsın
en çok küpeşte hizasında

Yine de döner kıblem her seferinde,
Sana
bakarak, o boynundaki denizyıldızına
o sedefsi, güneşsi ve dayanılmaz
kıyında dinlensem, hep öyle mutlu,
öyle ak

Bakıyorum da, tatlı adaların
atlasımın tüm sayfaları
ve uzakta, gözlerden ırak
okşamalar gibi yağarken
üstüne sözcüklerim

Anımsarım,
geçmiş seferlerimde
ne de çok sevmiştim
o incitilmiş gülümsemeni,
o sedefsi ve güneşsi tenini,
yakıcılığını
ve su gibi akışımı
dipdiri kıvrımlarında, buharlaşarak

Bil ki artık yağmur zamanıdır
bu tan vakti
bu demirlediğim yerde

İ.Ersin KABOĞLU

2 Nisan 2004, Ankara

Fotoğraf: www.meramderem.wordpress.com