Tanıdık olmayan kimlikler

Vakit yolculuk vakti yine, çaldı saatim. Her defasında daha bir tanıdık mekanlar artık, her defasında daha bir aşina yollar. Vakit, kendime yolculuk vakti yine, içimdeki benlikler zil çalıyor sıra sıra, hep daha bir seslice. Yeni yeni kimlikler çıkıyor içimdeki kapalı kutulardan. Hangi birini açsam sahipleniyorum, ona bürünmek istiyorum baştan aşağı. Ama merak hep savuruyor üzerime kılıcını, kalkanımı attığım gibi kaçıyorum başka gizli kalmış kimliklere. Kaç tane ben var içimde sayamıyorum bir türlü. Rakamlar bir yandan çoğalıyor ardışık, bir yandan bölünüyor kendi oldukları yerde. Bir kelime giydirecek oluyorum üzerine bir tane benin, köşesinden bir yaprak veriyor ansızın, bir kelime daha istercesine. Hiç bitmiyor benler. Ne kendileri, ne hayatımdan istedikleri. Yetmiyorum bazen onlara, ödünç veresim geliyor birkaç dosta, akrabaya. Ama gitmiyorlar. Bir türlü dokunup da alamıyorum avuçlarımın içine. Onlar da bir türlü uzanıp da çıkamıyorlar kapalı kutulardan dışarı. Yaşayıp gidiyoruz öylece. Çelişkiler tırmalıyor ya zaman zaman zihnimin sonsuz ovalarını, üzerine bastıkça çiçek açıyorlar, kokladıkça daha bir ben oluyor içimdeki benler. O yüzden, vakit yolculuk vakti şimdi. Tırmıkların tok tınıları dolaşıyor yine sonsuzluktaki düzlüklerde. Alıp sırta hoşgörüleri, empatileri, gidip bir çalmak lazım kapısını gizli kalmış benlerin.