Tatlı dil, güler yüz...

Güzellik bakan gözdeymiş. Niyetmiş herşeyi güzelleştiren, olmazları olduran.
Sevgi; açılmayacak sanılan, üzerine kilit vurulan tüm kapıların anahtarıymış.
Tam da ümitsizliğe düşmeye ramak kala doğuruverirmiş güneşi Yaradan; parlak ve sıcak..
Tatlı dille, güler yüzle söylenen sözlere doyulmazmış...
şimdi bu cümleyi okurken aklımıza bir türkü gelir inceden inceye...

Tatlı dile güler yüze, doyulur mu, doyulur mu?
Aşk ile bakışan göze doyulur mu?
Doyulur mu, doyulur mu?
Canana kıyılır mı, cananına kıyanlar hakkın kulu sayılır mı?...
(ikbal GÜRPINAR)

Bunca türkü, bunca şarkı, bunca şiir hala mı ders alamıyoruz?
Hala mı ziyan ediyoruz güzelim günlerimizi? Hayatı dolu dolu yasamak varken...
Peki "Hayatı dolu dolu yaşamak" ne demek? Bir anı bile ziyan etmemek, çok ama farklı farklı mutlu anılar sığdırmak şu üç günlük dünyaya... Hatırladığında gözleri dolduracak, hüzünlendirecek hiç olay yasanmamasına izin vermemektir.
"Ama insan bunu ne kadar becerebilir ki?" sorusuna gözleri ışıl ışıl cevap vermektir.

Gülen gözleri kaybetmemektir. insanların mutluklarında bir nebzede olsa katkının bulunmasıdır. Başkalarının seviçleriyle mutlu olmaktır.

Gece yatarken "Ben bugün ne gibi şeyler yaptım?" sorusuna uzun uzun cevap vermektir.

Gezip tozmaktır şen şakrak.

işini severek yapmaktır.

Arkadaşların ve sevdiklerinle bir arada olmaktır.

Gülümsemektir tüm benliğinle.

Hayatı dolu dolu yaşamak, mutlu olmaktır.

Ve hayatın kıymetini bilerek yaşamaktır...