Tayyibe Hatun

Tarihimizde her daim saygı ile anılacak, bu ülke için yaptıkları gelecek nesillere okutulacak, millet olarak en büyük miraslarımızdan biri, Tayyibe Hatun. Güzelim yurt topraklarının, bölünmez bütünlüğünü sağlamak ve korumak için gecesini gündüzüne katan, yorulmak bilmeyen birisi. Bağımsızlık uğruna canını vermek kolay O’nun için, O mücadele ediyor, fedakârlıklar yapıyor, her şeyi göze alıyor. Verdiği mücadele bugün yeterince takdir görmüyor. Umalım ki, gelecek nesiller bizim düştüğümüz hataya düşmeyecek ve O’na gereken saygıyı gösterecek.  

İstiklal Savaşı yılları,
Tayyibe Hatun kucağında 8 aylık bebeğiyle, cephane taşıyor cephede ki Mehmetçiğe. Savaş sırasında bir gün, yine kafileyle beraber alıyor cephanesini omzuna, sarmalıyor yavrusunu göğsüne, tutuyor cephenin yolunu. Fakat yolda düşmanla karşılaşıyor kafile. Fark edilmemek uğruna bebeğini basıyor göğsüne, sesi duyulmasın diye.  

Düşman bebeğin sesini duyamayacak kadar uzaklaşınca, sımsıkı göğsüne bastırdığı yavrusunu bırakıyor. Havasız kalan 8 aylık bebeği, göğsünde boğmuş oluyor aslında Tayyibe Hatun. Savaşın kazanılmasında gerekli olan sınırlı sayıda ki cephaneyi koruyabilmek, cepheye yetiştirebilmek adına, bir ana yavrusundan vazgeçiyor.  

Şehit çocuğunu yere koyuyor ve üzerini bayrakla örtüyor. Sesleniyor şehit bebeğe;
“Sen! Yüzlerce, binlerce yıl sonra doğacak Türk çocukları için şehit oldun. Bu benim için de, senin için de bir şereftir! Yeter ki, vatan sağolsun!”.
Cephanesini omzuna alarak cepheye doğru yola koyuluyor.  

Tayyibe Hatun’un bağımsız vatan hayaliydi, gerçek oldu. Ya şimdi?