Tebessüm...

Dün akşam, yağmur vardı istanbulda..
Annemin hastalığını öğrendikten sonra, her yer kapkaranlık sanki, hiçbirşey yapma isteğiniz içinizden gelmiyor.
Zaman, zaman kendinize güç vermeye çalışıyorsunuz ama başaramıyosunuz.
Kopmuşsunuz adeta herşeyden.

On altı günde ilk kez bir tebessüm ettim, dün akşamki yağmurda...
İş çıkışı almadım şemsiyemi özellikle... Islanmak istedim o sağanak yağmurda... Eve geç gitmek için yolumu uzattım mahsustan...

Ara sokaklarda yürüdüm sırılsıklam o halde...
Bir kız çocuğu çıktı karşıma, annesinin eline tutunmuş...
Şemsiyeli, pembe, kapşonlu paltosuyla....
Belli ki, annesi iş çıkışından sonra, bakıcı kadınından almış...

O yağmurda yüzü nasıl gülüyor, bir görseniz...
Kırmızı yanaklı, gözlerinin ışıltısını sokak lambalarından gördüm.
Seke, seke yürüyordu karşımda.
Ben, herşeye küsmüş gibi, iliklerime kadar ıslanmış halimle...
Dayanamadım.
Dokundum yanağına.
Durduramazdım, o yağmurda, minti, minti yavruyu...
Üç veya dört yaşlarında.

İlk kez bir tebessüm ettim, böyle zor günlerimde...