Tehdit aşaması…

Bir ordu gücünü nasılki onu sevk ve idare eden komutanlık kurumu ile gösterirse, devletlerin gücünü de onu yöneten hükümetlerin gücü belirler.

Son günlerde Türkiye Cumhuriyeti devletinin gücü sınanır hale gelmiştir. DTP millet vekili Aysel Tuğluk’un “bizim isteklerimizi yerine getirmezseniz ayrılmayı konuşuruz” şeklindeki demeci, son derece çarpıcı bir örnek, bir tehdittir.

Geçtiğimiz günlerde İmralı sakininin de tehdit içeren demeci vardı. Hadi onu mazur görebiliriz. Müebbet hapis. Oradan kurtulmak için ağzına geleni söylüyor. Acaba hükümeti korkutup kurtulabilirmiyim diye düşünüyor diyebiliriz.

Ya DTP milletvekilleri, onlar oylarını aldıkları insanların sorumluluğunu taşıyorlar. Mensup oldukları devleti tehdit etmenin demokrasi ile insan hakları ile vekili bulunduğu toplumun haklarını temsille ne kadar alakalı bilemiyorum.

Akıl süzgecinden geçirmekte çok zorlandığım durum ise, öfkenin bir hitabet sanatı olduğunu savunan, CHP ve MHP nin en ufak bir muhalefetine bile çok sert yanıtlar veren sayın başbakan, yine bir muhalefet partisi olan DTP milletvekili devleti tehdit etmesine hiç sesi çıkmıyor. Bu sessizliği anlamak mümkün değil. Eğer aynı tutumu sergileyen sayın Baykal veya sayın Bahçeli olsaydı, sayın başbakanımız nasıl bir tavır alacaktı acaba? Tehdit kaşısında bile sergilediği sessiz, hoş görülü tutumun sebebi nedir acaba?

DTP milletvekillerinin bu tehdit içeren davranışlarını bir de başka yönden incelemek gerekir. “Ayrılmayı konuşabiliriz” diyorlar. Seçim döneminde o yörede seçimin nasıl yapıldığı, oyların nasıl verildiği, gerek bizzat yaşayanlardan, gerek basından biliniyor. Ağalık ve aşiret düzeninin boyunlarında yağlı ip gibi duran insanların adına konuşmak sanırım oldukça kolay.

“Biz milli iradeyiz, ezilenin, yoksulun iktidarıyız” diyenlere naçizane bir öneri. Kaldırın bu ağalık düzenini, toprak reformu yapıp yöre insanının haklarını verin. Sonrada bir referandum yapın. Sorun o insanlara, acaba ayrılığı konuşmak istiyorlarmı?

Sonuç olarak devletimize karşı böyle tehditkar tutum içinde bulunulabilmesi, bu tutuma karşı devleti yöneten makanizmaların sessizliği insanı çok üzüyor.

Çarşamba, 2/9/2009