Tekerrür

Yine bir tükeniş kalıbına sokuyorum kendimi. Ümit değil adı artık… Tekerrür… Göz göre göre, gözüme baka baka yaklaşıyor çıkmazıma. Ama biliyorum giremez bu sokağa. Tek bir adım atamaz korkudan. İzin de vermez ki elinden tutmama… Oysa bu sokağın her taşını ezberledim ben artık. Kaçıncı dönüşüm etrafında? Kaçıncı bekleyişim? Kaçıncı ümit tohumum? Acaba kaçıncı hüsranım?

En güzel sözlerimi sana armağan etmişim. Bitince fark ettim. Denedim çoban armağanı ufak cümleler hediye etmeyi yabancılara… Başaramadım. Bile bile harcamışım hepsini. Sonra da unutmuş gitmişim, yinelememek için her hecesini. Cansuyum sensen filiz verecek ancak biliyorum. Bu kuraklık bitecek. Yağmur çiseleyecek yine üzerimize. Her damla aşkı dokunduracak yüreğimize. Sırılsıklam olacağız…

Nadasa bıraktım kendimi. Sustum, pustum sessizliğimin arkasına ve kustum tüm hırçınlığımı yalnızlığıma. Sakinleştim, duruldum ve senden arındırıp dupduru ettim kalbimi. Tek bir halka oluşturmamaya gayret ettim tenhalığımda. Bir fısıltı çalındı kulağıma birden. Fırtınalar koptu, kasırgalar çıktı, göz gözü görmez oldu, seni gördü… Anladım ki bir sözünle coşuyorsa hala bu yürek, bitmemişsin içimde. Bitirememişim ne seni, ne sensizliği…

Sadece kalbim anlıyor gerçeği. Sadece o biliyor yaşanan, yaşanmayan her şeyin değerini. O seçti, o sevdi, o sevmeye devam edecek. Çünkü o gördü gözlerini ruhuma dikeni, yalnız onu bileni, onu göreni… Kalbim hayat öğretmenim artık. Biliyorum sahibi sensin. Ama seni erteliyorum yine yarınlara. Sonum ol, sonsuzum ol diye… O mayhoş tadın damağımda bir ömür kalsın diye…