Teknoloji adamı vezir de eder rezil de eder

Otomatik camının 65 yaşında bir mimarı şamar oğlanına çevirmesinin yavaşlatılmış tekrarı.

Yol çalışması için yolun kenarında bekletiliyorduk ve asfalt makinesi beraberinde bir toz bulutu ile geliyordu. Şoför güçlü parmak kası ile camı tek harekette kapatmak için o nazik hareketi yapmıştı ama o da nesi, her zaman sorunsuz açılan ve kapanan arabanın camı kapanmaya dair hiçbir hareket yapmıyordu. Bugüne kadar defalarca açılan, kapanan camın tam da en çok ihtiyaç duyulan anda kapanmayacağı tutmuştu. Şoför heyecanlanmıştı ve camı kapatmak için düğmeyi daha güçlü zorlamaya başladı ama nafile hiçbir hareket yoktu. Karısı bu durumu daha önce yaşamıştı ve tecrübeliydi. Kocasına motoru durdurup tekrar çalıştırmasını söyledi. Neydi bu yoksa şaka mı? Toz bulutu git gide daha fazla yaklaşıyordu ve arabayı durdurup tekrar çalıştırmanın camın çalışması ile alakası neydi. Bilgisayar mıydı bu da kitlendi diye yeniden başlatacaktı? Bunu tartışacak kadar bile süresi kalmamıştı. Motoru durdurdu ve tekrar çalıştırdı. Cam kapama düğmesini zorlarken bir de gaza basayım bari dedi ve gaza basması ile beraber cam biraz olsun kapanmıştı. Motor, cam düğmesi, gaz pedalı arasındaki sapkın ilişkiyi daha sonra düşünmek üzere gaza abandı, cam düğmesini zorladı ama nafile, daha fazla kapanmıyordu cam. Camı iki eliyle yukarı doğru çekmeye çalıştı, arada dönüp bana baktı, karısına baktı. Sudan çıkmış balık gibi çaresiz kalmıştı ve toz bulutu artık iyice yaklaşmıştı. Belediye çalışanı toz bulutuna rağmen açık olan camı görünce vatandaşlık görevini yapmak için arabaya yaklaştı ve şoföre nazikçe "beyefendi camınızı kapatın" dedi. Cam düğmesi şoförü iyice şamar oğlanına çevirmişti. Belediye çalışanı yaklaşan toz bulutuna rağmen camı kapatmayı akıl edemeyen adam muamelesi yapmıştı şoföre. Bunu tartışacak hali de kalmamıştı. Arabayı hareket ettirsem acaba çalışır mı Allah'ın belası cam diye düşündü ve arabayı biraz yürütünce cam da biraz daha yerinden oynadı. İşte sonunda çözümü bulmuştu, tek yapması gereken önündeki arabaya çarpmadan aracını biraz daha hareket ettirmekti. Arabayı hareket ettirdiğini gören belediye çalışanı “beyefendi gidemezsiniz” dedi. Şoför artık iyice tükenen sinirleriyle beraber camın hırsını belediye çalışanından çıkarttı ve “nereye gideceğim be adam, bir yere gittiğim yok” diye haykırdı. Belediye çalışanına camın araba hareket ettiğinde kapandığını açıklayacak zamanı yoktu, zaten açıklasaydı da kim inanırdı böyle saçma bir şeye. Arabayı biraz daha hareket ettirdi ve lanet olası cam toz bulutu gelmeden kapandı.

Bu olay bugün araba camı veya araba camı kapatma düğmesi tarafından şamar oğlanına çevrilen ve kısa sürede ömründen ömür giden, ismini vermek istemediğim arabanın şoförü (böyle yazınca sanki arabanın ismini vermek istemiyormuşum gibi anlaşılıyor, araba 65 yaşında bir çiftin kullanacağını asla hayal edemeyeceğim sarı renk bir peugeot 107), karısı ve benim aramda yaşandı. Daha bugün tanıştığım arabanın şoförü ve onun karısına olan saygımdan ve yeni tanışmış olduğumuzdan dolayı arka koltukta gülmemek için kendimi zor tuttum. Böyle durumlarda gülmemek için verdiğim mücadele esnasında dudaklarım titriyor, suratıma aptal bir ifade geliyor ve büyük bir kahkaha dışarı çıkmak için tüm sınırları zorluyor. Bazen gülmemek dayanılmaz olduğunda kahkahadan sonra gülmem için bir sebep bulmaya çalışıyorum ama uydurduğum bahanenin hiç de inandırıcı olmadığını biliyorum.

Dikkat edin çünkü bugün 65 yaşında bir mimarı kısa sürede şamar oğlanına çeviren arabanın camı yarın da sizi şamar oğlanına çevirebilir.