Temel'le iki dakika...

Bu kez Rize’deyim. Bir çay bahçesinde oturuyoruz.

İşim gereği fotoğraf makinem boynumda. Arkadaşım Cemil’le laflanıyoruz. omuzuma bir el değdi. Dönüp baktım. Çok tanıdık biri, ama çıkaramadım. Oldukça sıcacık bir gülüşten sonra;

“Yorma kafani ben Temel’um” dedi.

Yüz ifadesi, burnu, külahı, saflıkla uyanıklık karışımı bakışı ile gerçekten tam bir Temel abidesi duruyordu karşımda. Hayret, nasıl tanıyamadım. Ve heyecanım giderek artmaya başladı. Kolay mı binlerce fıkranın hakiki kahramanıyla baş başaydım. Karikatürüst kardeşlerimin çizgilerinde anca görebildiğim Temel bu kez tüm boyutları ve sevimliliği ile karşımdaydı. Hemen başladık muhabbete,

“ Eee söyle bakalım Temel olmak nasıl bir şey?”

Külahını arkaya devirerek başladı söze;

“ Sorma hemşerim be, işin taduni kaçurduler bu aralar!”

“Nasıl yani?”

“Karadenizluluklen alakası olmayan bir sürü fikraya adımı sokmaları ağruma cideyi… Amerika’dan alda Merih’e bile yolcu ettuler beni. Oysa ben askerluk ve Trabzon deplasmani dişinda dişunda Rize’den pek çıkmadum.”

Temel’le şen şakrak muhabbetler umarken haklı şikayeti misafir olmuştu masamıza. Teselli etmekten başka çare yoktu.

“Boş ver be Temel, millet fıkralara ‘adamın biri’ diyerek başlamaktan bıkmıştı. Sen ortaya çıkınca da sevimsiz fıkralara da konu ettiler ister istemez. Yani kurunun yanında yaşta yanıyor arada. Takma fazla kafayı. Seni bilen biliyor.”

Çayını yarılamıştı ki telefonu çaldı. Keyifli bir konuşma yapıyordu. Gözleri parlamıştı. Bitirince tokalaşmak için elini uzattı.

“Arayan Dursun’du da, Ankara’dan ariyi, öz fıkralarımızı patentlendurme operasyonunu bitirmuş da imza için beni çağırmaktadur. Haydi kalun sağlucakla, benim hemen citmem gerek!”
K.Tipioğlu