Tepeden bakmak mı, alttan almak mı?

Deniz kıyısına varınca, hep ufka bakarım...
Kendimi bu muhteşem büyüklük karşısında ufacık hissederim...
Küçüklük hissi gelir üstüme, yanlış anlamayın eziklik değil bu…
Denizle birleşip bütünleşmek isterim...
Bu muhteşem büyüklükle birleşip büyümek isterim…
Sınırlarımdan kurtulup özgür olmak isterim…
Kendimden kaçmak mı, büyüklük içinde kaybolmak mı çok düşünmem? 

Bilmediğim topluluklara, insanlara yakınlaştıkça da aynı duyguya kapılırım ben…
Yakınlaştıkça onların büyüklüğünü görürüm...
Ama deniz gibi olmalı önce bu insan ve toplum. Değmeli... 

Dağlardan aşağılara bakınca, kendimi muhteşem görürüm...
Büyük görürüm...
Şöyle bir açsam kanatlarımı denizleri ve düzlükleri kucaklayacakmışım gibi gelir bana.
Kartallar gibi uçma hissi uyanır içimde...
Ovaları, ovalardaki her şeyi küçük görürüm...
Dünya bile ufalır, küçülür gözlerimde... 

Bilmediğim insanlara ve topluluklara uzaktan bakınca da aynı duyguya kapılırım ben.
Onlardan uzaklaştıkça, onları küçük görürüm... 

İnsan ara sıra yer değiştirmeli diyorum;
Bir denizden ufka bakmalı…
Dağlardan bakabilmeyi de bilmeli…
En çok kendine. Kendim dediklerine.
Sevdiklerine, sevmediklerine.