Teşekkür

Bizim evde herkes internet hastası oldu. Kim, kimi bilgisayar başında görse ona "batıyor".

Canım kızım demişti bu sözü bana:"batıyor". Olay nasıl gelişmişti anımsamıyorum ama ben bilgisayar başındayken "Yine miiii ordasın?" sözünün altında yatanı o ifade etmişti. "Batıyor!"

Sanki bilgisayar başı, aile fertlerinin tapulu malı. Oraya kendi dışında kim oturursa otursun, oturanın amacı araştırma ya da oyalanma önemli değil "batıyor" işte.

Ben de denedim. Bilgisayarın başında benim dışımda kimi görsem içimde bir sıkıntı. Oradakine mutlaka iğneleyici bir şeyler söyleyeceğim. Sonuç mu? "Batıyor" kardeşim.

İşte bu nedenle "değerli fikirlerimi yayınlama fırsatı yakalayamadım. Fakat azmin elinden bir şey kurtulmuyor. İki haftalık mola yeter.

Dün (23 Nisan) benim için önemli bir gündü:

Bayram bu sefer bizim aileye uğramıştı. Bundan böyle uğramaya devam edeceğe benzer.

Kızım ve oğlumun bayram görevlerinden bahsediyorum. Oğlum her ulusal bayramda mutlaka görev almıştır. Sağ olsun, eski sınıf öğretmeni bir izci lideridir. Her tür etkinliklerde onun izi çocuğumda kalmıştır. Hala devam eder onun etkileri...

Sevgili İbrahim Ateş öğretmen sana öyle şeyler borçluyuz ki anlatamam. Senin için, ödül olarak, öğrencilerden ve velilerden gelecek bir teşekkürün dünyalara değer olduğunu biliyorum.

Ya kızıma ne demeli? Şans bu ya... O da sosyal faaliyetlerde istekli bir öğretmenin öğrencisi. Sevgili Üzeyir Gür, biliyorum mesleğini seviyorsun. Emek harcıyorsun. Yetemediğin yerlerde başkalarını devreye sokarak çocuklarının önünü açıyorsun.

Bunları neden yazıyorum biliyor musunuz? Bu meslektaşlarım gerçekten güzel şeyler yapmaya çalışıyorlar.

Evet, Üzeyir öğretmenin önerisiyle kızım Cumhuriyet İlköğretim Okulu ve Salihli Belediyesi'nin ortak çalışmaları sonucu hazırlanan folklor ekibinde görev aldı.

Tören sırasında önce oğlum izci arkadaşlarıyla "tören geçiş" selamında bekleyen Kaymakamın, Garnizon Komutanının ve Belediye başkanının önünden geçti. Daha sonra kızımın gösterileri başladı.

Hazırladıkları gösteriye söyleyecek bir sözüm yok. Tek kelimeyle harikaydı. Ege bölgesinin zeybek oyunlarını öyle güzel oynamışlardı ki "gözyaşlarım sel oldu, aktı" desem abartmış olmam.

Bu sırada canım oğlum, kardeşinin gösterisini eski sınıf öğretmeni ile gururla seyrediyordu tirübünlerden.

Kızımı çalıştıran öğretmenine "Böyle bir gururu yaşattığınız için teşekkür ederim." derken boğazımdaki düğüm yüzünden nasıl zorlandığımı anlatamam.

İşte böyle bir 23 Nisanı geride bıraktık. Gururla, çoşkuyla...

Derken bu gün 24 Nisan 2009.

1982 yılından bu yana 27 yıl geçivermiş canım karımla yaşamın inişli çıkışlı yollarında el ele yürümeye başlayalı.

Canım karıcığım; bana vefanla, dik duruşunla öyle güven veriyorsun ki şımarıyorum. Bir türlü yetişkin olamıyorum yanında. Teşekkür ediyorum sana böyle güzel günleri yaşamama vesile olduğun için.

Sevgili çocuklarım, sizler de bana hayatımın ender mutluluklarından birini yaşattınız. Gururluyum, mutluyum sayenizde. Teşekkürler sizlere.