Teselli

Nerede aydınlık olur ki geceler. Yıldızlar uzaktadır, ne kadar aydınlatabilir ki geceyi. Güzel hayallerin yoksa neye yarar ki ay ışığı. Isınmak için sığınacağın anıların anlamını yitirmişse nasıl ısınırsın ki, insan kurşun yemeden de ölür Diyarbakır nöbetinde.

Elini ilk kez tuttuğumda çıkmaz bir sokaktaydık. Kalbimin sesi bastırdı sözcüklerimi. Bekler misin diye sorabildim. Başını rüzgarın geldiği yöne çevirdi. Ben sadece seni sevdim, kalbinde geleceğim o dağlara. Yasak olacak ateş yakmak ben seni ısıtacağım. Gece örtü gibi serilecek tehlikelerin üzerine ben ışığın olacağım. Kurşun sıkacaklar belki, ben siper olacağım. Aşkımı götürüyorsun yanında Mehmet, geri getirmeyi unutma dedi. Beni bekleyen dağlar ufak kum tepeleri oldu önümde, üfledim korkudan titredi tüm tehlikeler. Saatime baktım dönüş vakti için, yarın kadar yakındı. Dönmek için gitmek gerekiyorsa en şanlısını yapacaktım gidişlerin.

Mektup yazmak çok başkadır askerde. Satırlar uzadıkça sevdiğine olan yollar kısalır. Elindeki kalem ısınır, dokunduğunu hissedersin. Onun açacağı zarfı dudaklarınla mühürlersin, sadece onun parmakları açabilir. Telefonda konuşmak gibi değildir mektup yazmak; zaman omzuna çökmez, kalbini sıkıştırmaz, dilini bağlamaz. Cevap geldiğinde de duygular çok başkadır. Zarf değil de onun kalbini tutarsın sanki elinde. Ne kadar kalın ve ağır bir zarf geldiyse o kadar mutlu olursun. Dilersin ki okumakla bitmesin. Nöbetler geçsin, takvimde yapraklar bitsin ama mektubum bitmesin.

Anlatırlardı da inanmazdım. İlk aylar çok hızlı geçer, mektupların eksilmez hep adını bağırırlar telefon kuyruğunda derlerdi. Mektup elimde zafer kazanmış edasıyla ranzaya otururken gözlerimi kaçırırdım onlardan. Dönüşlerine bu kadar az zaman kalmışken yüzlerindeki hüzne anlam veremezdim. Şimdi onların yerinde üst katta oturmuş alt devrelerimin heyecanla tuttukları mektuplara bakıyorum. Gözlerini kaçırıyorlar benden.

Önce tek bir sayfaya indi mektupları, sonra harfler ve satır araları büyüdü. Daha çok yutkunur oldum kendimi avutmak için. Sebepler aradım seyrek gelen cevaplara. Kum tepeleri büyüdü, geceler karardı, yıldızlar uzaklaştı. Diyarbakır’da en soğuk mevsim ayrılık mevsimidir. Haziran ayında öyle bir rüzgar eser ki, nöbetteyken ellerini açamazsın. Çok yavaş bile olsa düşman, kalbin ağırlaşır kaçamazsın.

Sarılırsın telefona. Bir açıklama dilersin numaralara basarken. Ararsın, günler boyu ulaşamazsın. Korku büyür içinde, kırılan dal olur elinde telefonun sessizce düşer yatağına, kaldırıp atamazsın.

9 koca gün oldu sesini duymayalı. Çok üşüyorum. Ölmekten korkuyordum bir de sensiz yaşamaktan korkuyorum artık. Bardağı doldururken ellerim titriyor. Her yudumda acım dinsin istiyorum. Soruyorlar “Abi asker adam terk edilir mi diye ?” "Üzülme aslanım, benimki de 9 gündür telefona çıkmıyor." Diyorum. Hüzünlerimizi ekliyoruz bardaklara, dua ediyoruz yarını yakalamaya.