Teslim oluyorum

Kirazın annesi köyden görücü usulü ile evlendirilerek şehre getirilmişti. Kocası alıp geldiği zaman, çok sevinmişti. En çok sevindiği de çamur yoktu şehirde. Çamura basmadan yürümek. Yağmur yağarken sulu sepken, dışarı çıkar yürürdü. Ayakları çamura değmeden tertemiz evine dönerdi. Çamuru olmayan kent. Mutluluk buydu işte .

Hayaller kurardı evini temizlerken, bulaşık yıkarken, kocasının yanında yatarken Hayallerinde hep elini tutan, gözlerine bakan, seni çok seviyorum diyen bir adam vardı. Nerden gelip aklına girmişse gözlerinin önünden bunu atamıyordu. Sıkı sıkı sarıldığı adam saçlarını okşar, saatler boyu onun başını omzuna koymasına ses çıkarmazdı. Yerleri süpürürken de, iğne oyası yaparken de, kocasına yemek pişirirken de… Kapı gürültüyle kapandı. Kocası gelmişti. Yavaşça yerinden kalkıp terliklerini önüne koydu. Öptü onu kocası. Sonra doğru içeri girip kanepeye çöktü.

-Çok yoruldum, yemek hazır mı?

Yemek hazırdı, sofra kurulur yemek yenirdi, sonra kocası yatar televizyon seyrederdi. Aylardır bu böyleydi. İşte gene hayaller başlamıştı. Sabahlara kadar süren hayaller.

Bir gün bahçedeki çiçekleri sularken başı dönüp gözleri kararıp olduğu yere yıkıldı. Uyandığında gene hayal kuruyor sandı. Yüzüne su sürüp saçlarını seven bir adam vardı. Başı göğsüne düşmüş öylece dururken buldu kendini. Gözlerini tekrar kapattı. Yaşadıklarını iyice hissederek, kalbi küt küt atarak, yüreğinde mutluluk hayallerinin gerçek olup olmadığını düşünerek teslim oldu kadere…

-Geçiyordum yoldan, düştüğünüzü gördüm birden.

Çamur yoktu şehirde. Hayaller gerçek oluyordu. Mutluluk doluyordu kalbine Kirazın annesinin...

Kirazın annesi kaçtı adama… Bir gece ansızın... Kocası ne olduğunu anlamadan ve anlam vermeden duruma… Kirazın annesi kaçtı adama, yan komşusu idi... Evliydi o da… O da karısını bırakıp hayallerinin peşinden gitmişti... 30 sene önce yaşanan bu olayı Ahmet hiç unutmamıştı. Babası neden bırakıp kendilerini… Dağıtıp evlerini… Yan komşusu Kirazın annesi ile neden kaçmıştı?...

30 sene sonra geldiği evde yitirilmiş umutlarından bir kırıntı bile bulamadan ve arkasına bakmadan çekip gitti...