Türkan Hoca uyutuldu

Tam televizyondaki bu haberi dinlerken ileti kutuma sevgili Cem Özkan’ın iletisi düşüverdi.

“Türkan Saylan
ister görüşlerine katılın, ister katılmayın. İnandığı gibi yaşadı ve mücadele etti.
Korkuların hayallerini boğmasına izin vermedi.

Bugün yaşam mücadelesi veriyor, belki mücadelesi uzayacak ama sonuç ne yazık ki belli. Onun yaşam çizgisi içinde bize öğrettiği en önemli öğreti, korkularınıza teslim olmayın! Bilginizi ve inandığınız gibi yaşayın, en son günde bile üzerinize gelinse dahi, dimdik ayakta durun!

O ayakta durmasını yaşamı içinde göstermiştir.

Ne mutlu ayakları üzerinde inandıkları için mücadele edenlere...”

Onu ilk kez ve çok yakından bu yıl ki Kitap Fuarında gördüm. Geç saatlere dek ziyaretçileri ile sohbet etti. Gözlerindeki ışığı konuştuğu herkesi aydınlatıyordu.
Yaşamın tam ortasında bıraktığı izler.

Sevgiyle, mutlulukla açtığı yollarda birçok genç kız, birçok çocuk, birçok kadın görüyorum. Işığı izliyorlar ve yürürken ışık saçıyorlar çevrelerine…

Öylesine çoklar ki: sayılamayacak kadar.

İşte sevgili öğretmenim, Türkan Öğretmenim onun için korktular sizden…

Siz inandıklarınızı yaptınız, örnek oldunuz herkese.

Siz zor günlerinizde bile hep dimdik ayaktaydınız, onlar korktular.

Siz hep var olacaksınız, size karşı olanlar şimdi bile yoklar…

Bir kıvılcım düşer yere, tutuşturur yanını yöresini. Aydınlatır karanlıkları.

Bizim oralarda o kıvılcıma “ciye” derler.

Ben çok severim ciye sözcüğünü. İşte sizin kardelenlerinizin her biri birer ciye diye düşünüyorum.

O bembeyaz karın üzerinden çıkıp da bir ciye gibi tutuşturup her yeri aydınlatan…

Hiç merak etmeyin siz yine dimdik o pencereden gözlerinizdeki ışıkla bakacaksınız bize…

Gözlerinizin içindeki gülümseyişi, yüreğinizdeki sevgiyi bekliyoruz…
Bekliyoruz aydınlığınızı…