Umudunu kaybetme

Ne kadar ince bir hat var umut etmek ile beklenti içinde olmak arasında. Ve ne kadar büyük bir uçurum... Biri aziz, biri katil olan iki kardeş gibi. 

O kadar benzerken bir o kadar farklı olan iki kardeş! İkisi de durmadan bir şeyler isteyen ama biri dileyen, diğeri emreden... Kıyafetleri farklı olmasa uzaktan tanınmayacak kadar benzer dış görünüşlü ama ağızlarından çıkacak ilk kelimelerin farklarını göstermeye yeteceği kadar apayrı! 

Öylesine masum, mahçup olanı umut etmek. Ricacı, olmazsa da olur diyen, ezik... Elbette küçük olanı, elbet daha az kirlenmiş... Pervasız, bazen söylediklerine kendi bile inanmayan, istemenin güzelliğiyle isteyen. Gelemeyecek yerlere gidenleri bile geri isteyen bazen, hani adlarını anmak olsun diyerek maksat, masal kahramanı... Adına şarkılar, ezgiler bestelenecek kadar tutkulu. Ve istediğini alamadığında boynunu büken, küsüp giden, kaderine kahreden... 

Oysa tutkulu değil hırslıdır beklenti içinde olmak! Dilediği olmayınca kırıp döken, dağıtandır. Arsız, antipatik, yıkıcı ve kırıcıdır çünkü. Hep bir fazlasını ve koparabileceği kadarını isteyen, bastıran, bıktıran, hesap yapan... O yüzden masallarda değil hesaplarda geçer adı. Elbet daha çok kirlidir ve daha çok kirletir elbet değidiği yeri... 

Aynı ana rahminden olmadır aslında tek bağları ve belki ilk bakışta ayırdedilemeyen dış görünüşleri bir de! Oysa temizdir umut etmek, olmazsa da olur der. 

Umudunuz bol olsun...