UMUT

DÖRDÜNCÜ MUM

Dört mum aralarında konuşurken kendilerini ancak aydınlatacak kadar loş bir ışıkla yanmayı sürdürüyorlardı. Etraf o kadar sessizdi ki aralarındaki konuşmalar duyuldu.

" Ben Barış'ım " dedi birinci mum. Ama bugünlerde kimse beni ve ışığımı istemiyor ! " Ve yavaşça sönüverdi.

İkinci mum "Ben İnanç'ım dedi. Bugünlerde kimse birşeye inanmak istemiyor artık ". Ve o da söndü.

Üçüncü mum daha da üzgündü. " Ben Sevgi'yim" diye konuşmayı sürdürdü." Bugüne kadar yanmayı sürdürdüm ama gücüm tükendi artık. İnsanlar benim değerimi anlamıyor.Bu çıkar dünyasında bırakın birbirlerini, en yakınlarını bile sevmeyi unuttular." Böylece o da sönüp gitti.

Tam o sırada odaya bir çocuk girdi. Sönmüş olan üç mumu da görünce " Neden yanmıyorsunuz ? " diye bağırdı. " Sizlerin ışığına ihtiyacımız var. Dünyayı aydınlatmanız gerekir." diye ağlamaya başladı.

Bunun üzerine hala yanmakta olan son mum yavaşça çocuğa döndü ve " üzülme !" dedi. Ben hala yanıyorum. Ve benim adım Umut ! Haydi git şimdi o sönmüş olan tüm mumları birer birer yak " . Çünkü ben yandıkça onlar da yanmalı ! "

Çocuk ağlamayı kesti, gözleri parlayarak yanmakta olan o son mumun ışığıyla diğer mumları yeniden yaktı.

Son mumunuz asla sönmesin.