Üstü kalsın

İnsanoğlunun 'aklı başında' olanlarının büyük bir kısmı ''Azıcık aşım, kaygısız başım'' derlerken kimileri de benim gibi iğne ile kuyu kazmanın peşine düşerler, üstelik de dertsiz başlarına iş almaktan başka hiçbir şeye yaramayacak zamanlar harcayarak...

Sahaflardan ele geçirdiğin bir fotoğrafı çözümleyip, tarihe bilgi kırıntısı bırakma çabası daha henüz toplumuzda 'takdir edilesi bir çaba' değildir. Yapana ün, nam, para gibi maddi manevi hiçbir şey getirmediği gibi kolayca adın deliye de çıkabilir...

İstanbul'da eli cebinde pozlarla afiş bastırıp katılacağın muhtar adaylığı bile halk nezdinde itibar görmeni sağlarken, kim kaale alır senin 'Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi'ndeki gönüllü çıraklığını?

Fotoğrafın arkasında sadece ufak bir not ve bir de tarih; 29 Ekim 1982 Ereğli merasimde...

Arka sırada ayakta duran, o zamanlar Yarbay olan Deniz Subayı Saffet Çorbacıoğlu.

1949 yılında kurulan Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi ilk mezunlarını 1952-1953 eğitim yılının sonunda verir. İkinci dönem mezunları da 1954 yılında diplomalarını alırlar. Bugün her yıl binlerce mezun veren İlahiyat Fakültelerinden o yıl sadece 16 kişi mezun olmuştur ve bunlardan 5'i de kız öğrencidir.

Saffet Çorbacıoğlu da bu ikinci dönem mezunları arasındadır. İlerleyen yıllarda Deniz Kuvvetleri Komutanlığı'na girecek ve subay öğretmen statüsünde, askeri okullarda Din Bilgisi Öğretmeni olarak görev yapacaktır.

Çorbacıoğlu görev yaptığı yerlerde; felsefe, edebiyat ve Fransızca'ya vakıf, aydınlık bir eğitimci olarak tanınacaktır.

Oturanların en solundaki kişi ise Amiral Çetinkaya Apatay'dır. O yıllarda Karadeniz Ereğli'de, Karadeniz Bölge ve Sıkıyönetim Komutanı olarak görev yapmaktadır.

Amiral Apatay emekli olduktan sonra; 16 Eylül 1890'da Japonya'da kayalara çarpıp batan ve içlerinde şair Can Yücel'in büyük dedesi Kaptan Ali Bey'in de bulunduğu yüzlerce şehit verdiğimiz deniz kazası ile ilgili olarak Ertuğrul Fırkateyni'nin Öyküsü adlı bir kitap da yazacaktır.

Önde ortada ellerini kavuşturmuş oturan kişi ise o günlerde Ereğli'ye sadece bir ay önce gelmiş olan Kaymakam Muammer Atayata'dır.

Muammer Atayata'nın kaymakamlığı devraldığı kişi ise, 1978'den 1982'nin Eylül ayına kadar Karadeniz Ereğli'de görev yapan Nihat Kemal Eren'dir.

Mülkiye (Siyasal Bilgiler Fakültesi) mezunu Eren, Şair Cemal Süreyya'nın okuldaki en iyi bir kaç arkadaşından birisidir. Sezai Karakoç, Hasan Basri, Muzaffer Erdost, Nihat Kemal Eren ve Cemal Süreya o günlerde hep beraberlerdir.

Sonraları kendisini 'cins şair' olarak tanımlayacak olan Süreya, Mülkiye'yi bitirdikten sonra Maliye Bakanlığı'nda müfettişlik yapmış, daha sonraları da Darphane Müdürlüğü görevinde bulunmuştur.

Bir ropörtajında Beyoğlu 37. İlkokulu'nda ikinci sınıfta okurken adından, soyadından, okulundan, mahallesinin ve sokağının adlarından utandığını anlatır.

''Düşünün, adım Cemalettin, soyadım Seber (ki anlamı yok, herkes yanlış anlıyor). Pürtelaş Mahallesi'nde oturuyoruz ve sokağımızın adı da Tavukuçmaz. Okulum ahşap bir bina. A, B, C diye şubeleri bile olmayan küçücük bir yapı.

Ancak ne var ki yıllar sonra anlayabildim gerçeği. Meğer o adlar (benim kendi adım dışında) ne de güzellermiş...

Kendisine ''büyük şair'' diyenlere karşı çıkıp ''Ben büyük şair değil cins şairim'' dediği bilinir Süreya'nın. Bunun sebebini de ''Büyük şair, kitlelerin duygularını veya onların isteklerini yansıtmış, büyük temalara yönelmiş şairdir. Cins şairler ise hayatları boyunca dünyayı daha çok kendi imbiklerinden geçirmişlerdir'' diye açıklar.

Kendi adına, okulunun, mahallesinin, sokağının isimlerine takılan şair 9 Ocak 1990'da ölmeden önce yazdığı son şiirinde şöyle der,

ÜSTÜ KALSIN

Ölüyorum tanrım

Bu da oldu işte.

Her ölüm erken ölümdür

Biliyorum tanrım.

Ama, ayrıca, aldığın şu hayat

fena değildir...

Üstü kalsın...

Ancak ne var ki isimlere 'takmış' şaire kader son bir kez daha oyun oynar.

Ölümünün ardından Beyoğlu İlçesi'nde Kulaksız Mezarlığı'na defnedilir...